Wan Toe Frie

Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in politiek, in die zin dat ik gefascineerd ben door mens en maatschappij.  Het is dan ook vanuit die invalshoek dat ik zou willen meewerken aan een betere samenleving.

Momenteel draait mijn praktijk (zie “parodontologie”) goed, de kinderen worden stilaan groter, ik surf mee op een rustige golf.  Op zich wordt mijn leven stilaan kalmer, maar het gevoel dat ik méér kan doen, wordt steeds sterker.  Door de jaren heen krijg je ook een meer heldere kijk op de dingen, zie je de onvolkomenheden scherper, zie je ook hoe onrechtvaardig onze samenleving op vele punten is.

Het is mijn overtuiging dat iedereen die kan, zich naar eigen vermogen moet inzetten voor de samenleving.  Alleen op die manier verzamelen we genoeg middelen die dan gebruikt kunnen worden voor onze medemensen die daar echt behoefte aan hebben.  Het is niet eerlijk op welke manier talenten, capaciteiten, fitheid, gezondheid verdeeld zijn.  Toch denk ik dat er voor de meeste mensen een plaats is op de arbeidsmarkt.  Het zou kunnen dat sommigen meer begeleiding nodig hebben om hun plekje te vinden, maar eens dat plekje gevonden is, draagt dat volgens mij bij aan het welbevinden van het individu.  Als je meedraait, voel je je gewaardeerd, voel je je thuis tussen de anderen.

Het is een feit dat onze samenleving multicultureel geworden is.  In mijn praktijk heb ik dagelijks contact met mensen van allerlei origine.  Dit kan een bron van grote verrijking zijn, maar kan ook botsingen veroorzaken, door culturele verschillen, verschillen in opvatting.  Toch is het van belang dat iedereen zich kan integreren in onze samenleving.  Dat wil niet zeggen assimileren.  Een andere cultuur kan perfect behouden blijven, mits respect voor de aanwezige culturen en de bestaande wetgeving.  Wat mij nog steeds een groot probleem lijkt, is de gebrekkige doorstroom van jongeren van allochtone origine naar het hoger onderwijs.  Hierdoor is er te weinig vertegenwoordiging in de vrije beroepen, het hogere kader in bedrijven, de regulerende organen.  Pas bij een weerspiegeling van de samenleving in alle lagen van de bevolking, lijkt een goede aanpak van problemen mogelijk.  Af en toe komen patiënten van allochtone afkomst mij trots  vertellen dat “al hun kinderen universitaire studies hebben gedaan”, “dat hun dochter leerkracht is geworden in het secundair”, “dat hun zoon pas een eigen IT zaak heeft opgestart”.  Die trots ontroert mij, omdat ik besef dat het voor hen moeilijker is geweest om hun weg te vinden in ons land.  We hebben méér van zulke rolmodellen nodig. Niet dat iedereen hogere studies moet aanvatten, verre van.  Maar er is wel meer doorstroom nodig voor een evenwichtige samenleving.

Wat betreft welzijn en gezondheidszorg, vind ik het belangrijk dat de middelen die er zijn correct verdeeld worden.  Ik pleit voor een duidelijke en transparante gezondheidszorg, waarbij misbruiken onmiddellijk detecteerbaar zijn.  Door correcte toepassing van een logische nomenclatuur denk ik dat er ruimte mogelijk moet zijn voor behandelingen en zorgen die de levenskwaliteit vergroten.

Ik vind het ook belangrijk dat mensen met een handicap – voor zover mogelijk – aangepast werk krijgen, zonder angst te moeten hebben hun uitkering te verliezen.  Mindervaliden die niet kunnen werken moeten een aangepast programma krijgen, zodat al jaren op voorhand bekend is op welke manier ze kunnen worden opgevangen, zodat dit alvast één zorg minder is voor ouders en familieleden.

Voor senioren die dat willen moet het mogelijk zijn om aan de slag te blijven; in hun laatste job, voor zover mogelijk, of als begeleider, adviseur, coach, vrijwilliger.  Alternatieve mogelijkheden voor seniorenopvang en -begeleiding moeten worden uitgedacht, gepromoot en geconcretiseerd: kangoeroewonen, begeleid zelfstandig wonen, mantelzorg.

Aangezien ik als voormalig voorzitter van de Beroepscommissie van de Belgische Vereniging voor Parodontologie regelmatig geconfronteerd wordt met problemen in ons beroep, zijn er ook een aantal concrete punten waar ik aan zou willen werken.  Voor de tandheelkunde wil ik streven naar de opstart van een opleiding voor mondhygiënisten, naar een vereenvoudiging van het terugbetalingssysteem, naar een meer logische opbouw van de nomenclatuur.  De organisatie van de volledige gezondheidszorg moet wat mij betreft toegewezen worden aan de gemeenschappen, zodat elke gemeenschap zelf verantwoordelijk is over het al dan niet contingenteren van (tand)artsen, over de noodzaak van mondhygiënisten, een aangepaste nomenclatuur. Ik vind dat het belang van de patiënt centraal moet staan.  In die zin wil ik ook graag pleiten voor een centraal medisch dossier.

Samengevat wil ik streven naar een eerlijke, rechtvaardige samenleving, waarin iedereen zich goed kan voelen en werkt aan een warmere wereld. Ik zou niet weten of dat links of rechts is, voor mijn part is het de snelste weg vooruit.