Wan Toe Frie

Brief van Rik (mijn papa) aan Mathieu (zijn broer), zoals hij dat bracht tijdens het afscheid op 01/02/2019 (Hangar 58, Bokrijk)

Huis Gijbels in Ellikom lag een beetje alleen, tussen bossen, hei, nog bossen, een wei met stomme schapen en in de schuur enkele varkens en kippen. Het decor waar vijf kinderen genoten van een mateloze vrijheid om ganse dagen te ravotten in de bossen of aan de Slagmolen. We hadden ouders die ons dat gunden. Zij gaven, toen al, de pedagogen van nu het nakijken.
We zijn werkelijk opgegroeid in de bossen, en als dat ooit aan onze manieren te merken is, dan hoop ik dat daar begrip voor is.
In onze familie waren er twee krakken en drie softies.
De softies waren Lisette, Jan en ik. Wij dateren van vlak voor en vlak na de oorlog.
De krakken waren Alex zaliger en Mathieu, beiden midden in de oorlog geboren. De softies konden zich verzoenen met de school, terwijl de krakken leden aan een chronische schoolbank-allergie, of liever zij genoten daarvan.
Mathieu was de superkrak en hij heeft er voor gezorgd dat ons leven nooit saai is geweest. Hij is altijd de peper en het zout geweest in ons familiaal leven.

Ondernemer word je niet. Je bent het of je bent het niet. Het zal in de genen zitten of het zal niet zijn.
Bij onze Thieu was het heel duidelijk.
Het commerciële zat er al in op de kleuterklassen. Als het ging om het ruilen van knikkers, of prentjes of wat dan ook, je kon er donder op zeggen dat hij er als winnaar uitkwam en dat de ander de sigaar was.
Zijn activiteitsniveau was immens. Hij was altijd creatief bezig: katapulten maken om de fauna in de bossen te teisteren, zijn fiets opsmukken, moto`s demonteren en terug monteren, zijn geliefde Vespa pimpen tot en met. En hij hield alles altijd netjes geordend. Perfectionisme en discipline zaten diep ingebakken.
Ik vond dit gekke eigenschappen.
En wat was hij een proper kereltje ! Graag netjes gewassen, de haren perfect gekamd, en liefst propere kleren. Toen de lange broek er aankwam wou hij die persé altijd zelf strijken. Die plooien moesten messcherp zijn.
Hieruit bleek ook zijn ijdelheid en fierheid.
Bij wat hij ook deed kon Mathieu erg diep gaan. In alles wat hij deed was het doorduwen geblazen. Hij had het talent om een goede langeafstandsloper te worden, want hier ging het ook om diep te kunnen gaan. Nooit afgeven en steeds maar grenzen verleggen. Hij kon ook diep gaan in zijn jonge uitgaansleven, en stevig de bloemetjes buiten zetten.
De jonge Thieu was ook een onvervalste charmeur. Op de lagere school werd er een beetje gecommerced om het knapste meisje, met bidprentjes en zo, en dus was hij ook hier winnaar. Maar ook als hij iets mispeuterd had bij onze pa en ma, hij wist hen steeds weer om de vinger te winden; en hij was dan weer de goeie, en wij de pineut.

Maar wat niet iedereen weet is dat Mathieu ook een bangerik was. Hij was echt bang in het donker. Wij hebben daar eigenlijk veel jaren serieus misbruik van gemaakt, dat moeten we bekennen. En ik weet dat hij ook als volwassene nog lange tijd gewoon bang in het donker is geweest. Maar bang om risico` s te nemen dat zat er echt niet in. Dat zou heel snel blijken als hij volwassen werd

Mathieu wou en zou zijn eigen baas zijn. Niets kon hem tegenhouden. Met stuk en brok bouwde hij zijn eigen bedrijfsgebouwen. En dan was het tweemaal feest: eerst als een gebouw klaar was, en dan, twee jaar later, als de bouwvergunning binnenkwam.
Want bureaucratie en ambtenarij zag hij als een zwaar obstakel. Later is dat uiteraard wel iets gebeterd.
Mathieu heeft veel jaren mateloos gewerkt: 16 uren per dag en 7 dagen per week. Echt niet normaal.
De pioniersperiode was soms wel erg boeiend. Onze pa heeft het niet meer kunnen meemaken, maar de risico`s, die Mathieu nam, deden ons ma, en ook ons, toch wel de wenkbrauwen fronsen, om het héél eufemistisch uit te drukken. Altijd maar doorduwen.
In die tijd keek hij op het einde van het jaar altijd even naar de cijfers. Als die goed waren dan nodigde hij ons met nieuwjaar uit om eens lekker te gaan eten. Als compensatie voor de onrust in onze gemoederen. Want ook bij de familie heeft hij altijd de charmeur uitgehangen.
Of Mathieu ook een charmeur was bij de dames, dat weet ik niet. Daar heb ik nooit op gelet.

Wat een kerel ! Je moet misschien midden in de oorlog geboren zijn om zo een krak te zijn. Wie weet ligt ook hier de verklaring voor dat bang zijn. Schuilkeldersyndroom.

Over de realisaties van Mathieu spreek ik hier niet. Die zijn te zien in elke gemeente van het land, en honderden werknemers kunnen hier van getuigen. En zij kunnen ook getuigen hoe die kenmerken, uit de kindertijd van Mathieu, altijd terugkwamen in zijn leven als ondernemer.

Mathieu was zo verstandig zijn bedrijf op tijd over te dragen aan Mathi. Op die manier heeft hij nog een aantal jaren zijn sportieve en culturele dimensie kunnen manifesteren.
Sport, muziek en zang, hij genoot er immens van.

In dat ongelooflijke leven is er altijd een enorm sterke rots in de branding geweest, en die rots heet Anna ! Zonder haar was het echt niet gelukt. En dit weet iedereen, en zeker Marianne, Mathi en de kleinkinderen.
Wij, zus en broers zijn erg dankbaar hoe mooi Anna samen met Marianne en Mathi onze broer hebben begeleid naar het einde. Dat is klasse en werkt ook voor ons erg troostend.

Mathieu, beste krak, dood zijn is relatief, echt waar. We zien dat je DNA manifest aanwezig is in je kinderen en kleinkinderen. Dus, je leeft echt verder !

Kort voor je dood was er dat intens moment van afscheid. Het lukte me om te zeggen: ¨Alles is OK. Gank nu mer hiel restig. De hoofs nerges bang vier te zeen.¨ En je zei heel zacht, maar zelfzeker: ¨ Ich bin neet bang. Ich bin écht neet bang. ¨
Toen dacht ik: ¨Het is voor hem heel duidelijk dat het op zijn eindbestemming niet donker is !¨
Rik
1 februari 2019