Wan Toe Frie

Ik ben Frieda, dochter van Rik Gijbels en Els Hawinkel.  Ik ben geboren in 1975 en woon al bijna mijn hele leven in Ellikom (Oudsbergen), een paar jaar in Leuven en Opglabbeek niet te na gesproken. Mijn vader is ook afkomstig van Ellikom, mijn moeder van Kessenich (Kèsing). Ik ben getrouwd met Jochen Schuermans, zoon van “den dokter” uit Bree.  Na grondige argumentatie is Jochen overstag gegaan en hebben we een huis gebouwd in Ellikom, naast mijn ouders, en niet in Bree dus, iets wat bijna onbegrijpelijk is voor zijn vrienden “uit de stad”. Mijn ouders spraken Kèsings en Elekoms tegen elkaar, waardoor ik “neet plat kan kalle”, omdat ik de hele tijd twijfel tussen het Kèsings en het Elekoms.  Moeëre of puutjes? Nèè of nei?

Onze kinderen spelen nu in dezelfde tuin en hetzelfde bos waar ik vroeger zelf speelde en kampen heb gebouwd.  Samen met mijn zus en neef heb ik uren doorgebracht met detective spelen (wij waren Merlina) tussen het materiaal van “Gijbels” (Mathieu Gijbels nv), dat bij wijze van spreken in onze achtertuin lag.  Menig werkman heeft ons toen aangetroffen in een rioleringsbuis of een Gijbels-camionette, terwijl we in geheimschrift boodschappen stuurden naar elkaar.

Als ik tenminste niet met mijn neus in de boeken zat.  Ik kan mij nog zo voorstellen dat ik niet bewoog tot het boek uit was, of tot mijn billen zo erg sliepen dat het pijn begon te doen.

In het secundair was ik bevlogen, geïnteresseerd in zowat alles.  Vooral Latijn en Grieks vond ik prachtige vakken.  Ik had niet het gevoel dat dat echt lessen waren – dat was pure hobby.  Ook kon ik mijn liefde voor de Nederlandse taal nuttig aanwenden.  Ik vond het niet erg om straf te schrijven, zeker niet als het een uiteenzetting moest zijn over een bepaald onderwerp.  Ik was daar dan de hele avond met veel plezier aan bezig, om trots een tekst af te leveren met een serieuze hoek af.  Samen met een klasgenoot heb ik ook meegedaan aan een schrijfwedstrijd voor het Vlaams parlement.  We moesten een soort pamflet schrijven. We kozen toen voor het thema commerciële televisie, aangezien VTM toen in zijn kinderschoenen stond.  Het werd een tekst waarin alle Griekse goden werden aanroepen om ons te behoeden voor de teloorgang van waarden en normen :-). Onze tekst haalde de finale en we mochten met de hele klas naar het Vlaams Parlement.

Maar omdat ik in zowat alles geïnteresseerd was, had ik het heel moeilijk om een studierichting te kiezen na het secundair.  Architect? Arts? Kunstschool? Uiteindelijk werd het tandarts. Dan kon ik – volgens mijn vader – later alsnog artiest worden.  Ja noppes – ik ben er ondertussen achter dat inspiratie niet tussen de soep en de patatten komt.

Nu ben ik dus tandarts (parodontoloog) en heb ik samen met Jochen drie kinderen.  We vinden het leuk thuis, maar wel rommelig.  Daar ergeren we ons allemaal aan, maar de puinhoop lijkt ons steeds weer te slim af te zijn.

Mijn praktijk bevindt zich in hetzelfde gebouw als de praktijk van mijn zus.  Miet is kinesitherapeut. Soms worden we verwisseld met elkaar.  Maar voor eens en voor altijd: zij is de lange donkere, ik de korte blonde. Ik zou niet bij haar gaan om een tand te laten trekken.  Ik zou ook niet bij mij gaan voor een deugddoende massage.

Nog steeds ben ik geïnteresseerd in vanalles en nog wat, zodat ik voortdurend het idee heb dat er te weinig uren zitten in een dag (“zie engagement en vrije tijd”).

Zo was ik, en zo ben ik nog.  Ach ja, wat doe je eraan?