Wan Toe Frie

Zelden sta ik stil bij het verleden.  Dat wordt me niet steeds in dank afgenomen.  Zo ben ik al vanalles vergeten, zogezegd.  Tja… zou kunnen. Leuke dingen, die ik niet zou mogen vergeten, naar het schijnt.  Het is vooral mijn man die zich daaraan stoort.   Ik kan zelf ook wel jaloers zijn op vriendinnen die hele verhalen opdissen uit onze middelbare schooltijd.  Soms doen ze een belletje rinkelen, die verhalen, maar vaak ook niet.  Niet omdat ze me niet interesseren, maar waarschijnlijk vooral omdat ik gefocust ben op het heden en op de toekomst.  Ik geloof wel dat het verleden je vormt, en dat je moet leren uit ervaringen – maar dan alleen om op een betere manier vooruit te gaan.  Voor een stuk lijkt me dat zelfs de essentie van het leven.  Zorgen dat je gereedschap vergaart om te bouwen aan een betere wereld voor degenen die na je komen.  En daarbij moet volgens mij iedereen zijn best doen, binnen de grenzen die door de gemeenschap zijn afgesproken, maar vooral met de kansen die ieder bij ons krijgt.

Tegenwoordig voel ik me sterk geroepen om actief mee te bouwen aan die toekomst.    Misschien is het overdreven, en stiekem hoop ik dat ook, maar toch kan ik het gevoel niet van me afschudden dat onze vrijheden soms aan een zijden draadje hangen, meer dan dat in mijn middelbare schooltijd het geval was.   Maar zelfs toen kon ik onmogelijk zwijgen in debatten en had ik de neiging om tegen schenen te schoppen als ik het gevoel had dat er onrechtvaardigheid in het spel was.

Ik heb dan ook grote bedenkingen bij de recente bedreigingen die de Beringenaar Koçak te beurt vallen.  Hoe is het nu mogelijk dat Turkse kranten  doelbewust tweedracht willen zaaien in een ander land, waar de inwoners zich enkel hebben te houden aan de Belgische wet?  Waarom blijken onze eigen gouwgenoten daar dan ook nog vatbaar voor te zijn?  Hoe kan het dat mensen die bij ons naar school gaan, aan het werk zijn, samenleven, zich problemen laten aanpraten door een megalomane president in een ver land? 

Nog niet zo lang geleden gebeurde hetzelfde met Zuhal Demir. 

Enkele dagen geleden postte ik toevallig een selfie van Zuhal en mezelf op facebook.  Veel “vind ik leuks”, maar ook een opmerking met de vraag “of het niet om problemen vragen” was om me achter onze staatssecretaris te scharen.  Want zij was van Koerdische afkomst, en dat kon wel eens verkeerd vallen bij sommige Turken bij ons.  We zouden gegarandeerd in de miserie geraken.

Ik denk dat de persoon die die opmerking maakte, dat oprecht en zonder kwade wil bedoelde, maar ik zag er eerlijk gezegd eventjes het begin van het einde in.  Net zoals Koçak beslist heeft om niét toe te geven, mogen wij met zijn allen niét toegeven.  Onder geen enkel beding.  We moeten blijven verdedigen dat een verschil in mening alleen maar een verschil in mening is.  Dat ieder mag kiezen voor welke politieke partij hij kiest en dat ook openlijk mag verdedigen.  Dat daar geen bedreigingen bij horen.   Daar wil ik voor op de barricaden gaan staan.

Alleen als iédereen zich onvoorwaardelijk schaart achter de wil om er samen iets van te maken, zal het lukken.  Verschillen mogen er natuurlijk zijn, die maken het juist leuk, maar die moeten ook door alle partijen aanvaard worden, binnen de grenzen die er in ónze samenleving zijn afgesproken.

Maar goed, ik begon met dat gebrek van mij.  Dat ik snel vergeet.  Het kan dus ook een voordeel zijn.  Het was maar doordat ik nog verschillende reacties kreeg van anderen na dat facebookbericht, ook privé berichten, dat ik eraan herinnerd werd dat er best wel wat onbeleefdheden, onjuistheden en zelfs een dreigement aan mijn adres waren geuit. 

Maar ik was dus eigenlijk al bij het volgende onderwerp. Al wil ik bij deze toch nog eens een vurig pleidooi houden voor een elementaire beleefdheid, met eerlijke en gefundeerde argumentatie, ook op sociale media.   Ik wil niemand overtuigen van mijn mening, maar wel iedereen van mijn oprechtheid.