De asielcrisis raakt mij. Hoe kan het ook anders. We worden de laatste weken overladen met beelden en woorden over een vluchtelingencrisis die in de laatste 70 jaar haar gelijke niet kent. Het is een aanslag op mijn gemoed. Tegelijk weet ik dat het zaak is realistisch te zijn en de situatie in een groter geheel te plaatsen, het proberen te bekijken in het perspectief van een duurzame toekomst. Ik zit met zo’n wirwar aan gedachten, dat het misschien therapeutisch werkt om mijn gevoelens eens op een rij te zetten.
Ik voel oprechte blijdschap en ontroering bij de spontane prachtreacties van een groot aantal mensen die hun solidariteit op zo veel manieren hebben doen blijken. Massa’s kleren, voeding, hulp, empathie voor de medemens. Het is hartverwarmend te mogen vaststellen hoe mensen belangeloos inspanningen doen voor elkaar en om elkaar geven in extreme situaties.
Maar ik voel ook een enorme afschuw voor bepaalde reacties in de sociale media die wijzen op pure onverdraagzaamheid. In het beste geval zijn dit uitingen van angst voor het onbekende, maar helaas speelt hier dikwijls ook puur racisme, dat me schrik aanjaagt.
Ik heb onbegrip voor het grote onvermogen van de Europese leiders om op een kordate manier in te grijpen in de vluchtelingenstroom. Ik snap niet waarom er maanden moet overlegd worden vooraleer besloten wordt om aan de Europese buitengrenzen alle vluchtelingen te registreren, te selecteren en te verdelen over de landen van de EU.
Ik ben ontgoocheld in een groot aantal Belgische politici die surfen op de emoties van de bevolking uit electorale overwegingen. Politici moeten verondersteld worden situaties genuanceerd te beoordelen. De bevolking mag gerust haar (humaan) buikgevoel doen spreken, maar bij politici moet de ratio primeren. Het is nogal wiedes dat er bij de vluchtelingen een aantal gelukszoekers zijn die enkel uit opportunisme het beste sociale zekerheidssysteem gaan opzoeken. Waarschijnlijk zitten in de vluchtelingenstroom ook IS-aanhangers met kwade bedoelingen. Deze potentiële gevaren voor onze welvaartsstaat en onze veiligheid moeten gewoonweg aangekaart worden door politici en ik vind het erg kwalijk dat men hen dan verdacht probeert te maken door te alluderen op racistische motieven.
Ik ben boos om het gebrek aan solidariteit binnen de moslimwereld, waar een aantal landen, die niet moeten kijken op een oliedollar, gewoon aan de zijkant blijven staan. Ook boosheid op de Verenigde Staten die het vertikken in te grijpen bij conflicten, wanneer het gaat om landen waar geen oliebelangen spelen. En woede om de houding van Rusland, die een bedenkelijke rol heeft in de oorzaak en instandhouding van de conflicten.
Maar mijn respect voor Angela Merkel groeit. De zwakheid van de Europese leiders staat in fel contrast met haar daadkracht, en ik ben om één of andere reden toch wel blij dat deze sterke figuur een vrouw is. Duitsland vangt een groot aantal vluchtelingen op, maar ik denk niet dat Duitsland naïef is. Ik denk dat Angela een van de weinigen in Europa is die beseft dat een plotse aangroei van 100.000 zielen geen blok aan het been hoeft te zijn. Het gaat om een aanzienlijk aantal goed opgeleide werknemers in de bloei van hun leven die een economische boost kunnen geven en die met zijn allen dagelijks veel producten en diensten zullen aankopen. Angela steelt de harten van velen om haar onbaatzuchtigheid, maar ze beseft al te goed dat het ook puur zakelijk zal lonen; dat is dus tweemaal scoren.
En dan ben ik ook ongerust om de toekomst van landen zoals Syrië, Irak, Afghanistan, landen waaruit vele vluchtelingen komen. De asielzoekers die we in de media zien en horen lijken goed opgevoed en geschoold te zijn. Waarschijnlijk zijn het de meest mobielen, de meest intelligenten en meest bekwamen die deze landen verlaten. Maar hoe gaan deze landen ooit recupereren na deze enorme braindrain? “Misschien” zullen sommigen ooit vrijwillig terugkeren, maar ik vraag me af of nu niet moet worden vastgelegd dat ze “moeten” terugkeren zodra de situatie in hun land verbeterd is. Zij zullen binnen enkele jaren de know-how hebben om hun land terug op te bouwen. Het zal niet makkelijk zijn eens ze geïntegreerd zijn. Maar ze moeten volgens mij hierin wel worden aangemoedigd.
Maar ik heb ook hoop op een goede afloop, omdat ik bijna overtuigd ben dat de goedheid het uiteindelijk altijd zal halen op de slechtheid in dit mensdom.
Later toegevoegd: Ondertussen ben ik, zoals u zal begrijpen, niet meer overtuigd van de realiteits- en verantwoordelijkheidszin van Angela Merkel…
Wan Toe Frie 