Politiek en schimmige toestanden. Het lijkt een eeuwenoud recept en het smaakt nog altijd even zuur. Begrijpelijk dat mensen boos worden. Hun verkozenen blijken te graaien, zo wordt gezegd. Diezelfde verkozenen die enkele jaren geleden hadden beloofd dat ze het anders gingen aanpakken, dat zij degenen waren die hun stem verdienden.
Er wordt over niets anders meer gepraat. Mensen zijn het beu. Willen niet met zich laten sollen. Er is geen ruimte meer voor nuance. Alle politiekers lijken hetzelfde. En als ze nú nog niet corrupt zijn, dan zullen ze het binnen de kortste tijd wel worden.
En ja, corruptie tiert nog welig. Zowel in de dorpspolitiek als hogerop.
De zuilen zijn daar niet vreemd aan. Ons kende ons. Ons kent ons nog steeds, overigens. Er was allicht nog wel ergens iets te regelen: een functie bij het ziekenfonds, het ziekenhuis, de school, de gemeente, het bejaardentehuis. Een project dat gegund werd aan mensen van de juiste “kleur”. Hoe meer mensen in het krijt, hoe beter.
Deze gebruiken waren voor mij trouwens de hoofdreden om te kiezen voor een andere partij. Eentje die staat voor nieuwe politiek, los van zuilen, maar vóór de gemeenschap.
Ik wil dan ook graag nuanceren.
Je voelt mij al aankomen. Want die politici, die kunnen zich er goed uitlullen. Maar toch.
We mogen dit momentum niet laten passeren, maar het aangrijpen om ervoor te zorgen dat de dingen duidelijk worden. Al té lang bestaat er een cultuur van structuren en constructies, die zichzelf stuk voor stuk onmisbaar wanen, maar dat niet noodzakelijk zijn.
Ons geld is te zuur verdiend om het te verspillen. Overbodige structuren moeten verdwijnen en onze vertegenwoordigers moeten hun job doen. Zo simpel is dat.
Maar laten we opletten met alle politici uit te maken voor rotte vis. Er is een “race to the bottom” ingezet, waarbij men zijn vertegenwoordigers niets meer lijkt te gunnen. Elk mandaat is verdacht en te duur, elk postje is eigenbelang, op elke vergadering wordt poen geschept en champagne gedronken. En in het parlement vallen ze alleen maar in slaap.
Al ben ik zelf geen verkozen politicus, al heb ik geen mandaat, ondertussen ken ik wel veel politici. En geloof het of niet – de meesten zijn politicus geworden uit overtuiging. Omdat ze de boel willen veranderen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat er heel veel oprechte mensen in mijn partij zitten. Dat merk ik wekelijks op het partijbestuur. We zijn er werkelijk van overtuigd dat onze partij het recept heeft om verandering te brengen. We willen ervoor gaan. Er wordt heftig gediscussieerd. Over principes. Over waarden. Maar ook over strategieën. Hoe je structuren van bínnenuit moet veranderen, bijvoorbeeld. Helaas lukt niet alles. En dat ligt meestal niet aan de mensen van onze partij. Het is dan ook straf om te zien hoe onze partij nu in het oog van de storm staat, terwijl de grote problemen, de diepgewortelde misbruiken, ja de graaicultuur, vooral elders te vinden is.
Ook in ons eigen lokale bestuur zie ik oprecht engagement. Mensen die elke week opnieuw uren van hun vrije tijd investeren om te gaan voor datgene waar ze in geloven. Ze zijn het gezicht van onze partij in de gemeente en worden hierop aangesproken. Ze zijn niet bang om kleur te bekennen. Ze laten zich niet bedreigen. Ze lezen de kranten en ergeren zich misschien, maar gaan dan aan de slag. Verzamelen argumenten, doen opzoekingswerk. Zoeken naar alternatieven. Doen voorstellen om de wereld beter te maken, te beginnen in hun eigen dorp. Zonder personeel, op eigen kracht. Sommigen krijgen daarvoor een bescheiden zitpenning, de meesten echter niet. Maar daar doe je het ook niet voor. Je doet het voor de lange termijn. Om iets in beweging te zetten.
Laat dat dan ook mijn boodschap zijn. Geef het niet op. Blijf geloven in de kracht van de democratie. Laat het niet bij die ergernis. Durf zelf op de voorgrond te treden. Zet zaken in beweging. Steek de handen uit de mouwen. Wees jíj dan degene die het anders gaat aanpakken. Ga voor verandering.
De vleugelslag van een vlinder kan een tornado veroorzaken.
Wan Toe Frie 
Dag Frieda,
Sorry, maar ik ken nog zo van die slogans ‘je kunt verdrinken in water van gemiddeld 1 cm diep’ enz. Dat pakt geen verf meer. Kiezers voelen zich constant bedrogen: op wie of welke partij je ook stemt, na de verkiezing wordt je stem verkwanseld en blijf je meestal ontgoocheld achter. Verkozenen verliezen hun masker en in het beste geval zorgen ze nog voor de structuren of bewoners die hen bevallen. Natuurlijk stond in hun gepimpte beloftenbrief dat iedereen van de gemeente op hen zou kunnen rekenen. En wat nog erger is: in mijn gemeente kwam in 2012 een N-VA lijst op voor de verkiezingen, de kracht van je-weet-wel. Tot nog toe slapen ze nog altijd: géén ledenvergaderingen, géén activiteiten, géén antwoord op brieven, ze bestaan gewoonweg niet. En toch hopen ze in 2018 weer het vertrouwen te krijgen van de kiezer. Waarom ? Is die zitpenning dan zo hoog ??? Beschouwen zij hun leden als onnozelaars ??? Het had echt wel een vruchtbare oppositie kunnen zijn, helaas ze zijn de risee van onze gemeente. Kijk, dan krijg je echt problemen om in ernstige politiek te geloven. En inderdaad, er zijn verkozenen te over die hard werken en hun euro’s waard zijn!! Maar spaar ons Heer van die onmondige figuren die de kracht van de verandering met honderd omwentelingen per minuut terug draaien.
Dag Miel, en toch moeten we ervoor blijven gaan. Met het juiste doel voor ogen…
frieda,ik heb Jochen een mail gestuurd vanmorgen per toeval gaat dit ongeveer over hetzelfde.bewijs je mooie woorden nu maar eens en doe wat ik vraag in die mail.