Wan Toe Frie

Toen ik haar laatst zei dat ik naar huis ging, wisten we het allebei. Het zou de laatste keer zijn dat we elkaar spraken. Ze zei dat ze het fijn vond dat we waren langsgekomen. Haar haar was een beetje raar, de krul was eruit. Het was korter en leek witter dan anders. Haar stem wou niet meer mee. Dat vond ze ergerlijk, gebaarde ze. Ze had haar bril niet op. Haar heldere grijsblauwe ogen hoop ik nooit te vergeten. Zo kalm, zo gelukkig, zo wijs.

Ik kwam haar kamer binnen toen ze pas bediend was. Ik vroeg me even af welke geplogenheden dergelijke situatie vereist. Maar bomma brak meteen het ijs. “Nu ben ik gezalfd”, zei ze, en ze moest ermee lachen. Ik was meteen gerust. De humor was er nog. En zelfs het Heilig Oliesel kon daar niet tegenop.

Vanmorgen is ze rustig vertrokken. Ik weet niet precies waar ze nu is. Haar lichaam heeft ze achtergelaten.

Ik geloof niet in engelen en rijstebrij, maar ik geloof wel in de wetten van de fysica. Ik geloof in de wet van behoud van energie. Ik ben blij dat de energie van bomma nooit verloren zal gaan. Ik geloof ook dat je een voorbeeld moet proberen te zijn voor je nageslacht. Dat je de wereld een stukje mooier moet maken voor degenen die na je komen.

Ik ben dan ook dankbaar dat bomma een voorbeeld is geweest voor mij. Ze was altijd in staat om zelf een mening te vormen, ze liet zich nooit iets aanpraten. Ze was niet naïef. Ze was eigenwijs, maar ook voornaam. Ze was ook grappig en kon op een plagerige manier iemand op zijn plaats zetten. Ze was oprecht geïnteresseerd en wist waar je mee bezig was. Ze wist wat belangrijk was. Ze was sterk.

Wij, haar nageslacht, zijn allemaal een stukje bomma. Als we samen zijn, is bomma er ook.

Ik vraag me alleen af wie er nu tegenover ons aan tafel gaat zitten. Wie overjaarse wafels uit de kast gaat halen. Wie er haar boek aan de kant legt om te luisteren. Wie onze toetssteen zal zijn.

https://friedagijbels.com/2014/04/24/100-jaar-fijn-gezelschap/