Wan Toe Frie

Doe jij dat ook soms, de dingen van op een afstand proberen te bekijken? Ik heb die neiging af en toe. Je het perspectief aanmeten van een buitenaards wezen dat voor het eerst onze planeet bezoekt. En tegenwoordig valt er wel wat te zien op onze aardbol.

Vandaag had ik zo’n dag. Kreeg vanochtend een “rood scherm” op mijn Coronalert App. Ik ben namelijk één van de weinigen die dat ding nog altijd geïnstalleerd heeft. En blijkbaar is er een vrij ongelofelijke samenloop van omstandigheden gebeurd, waarbij

1. Ik mijn gsm bij had én
2. Een andere persoon zijn of haar gsm in mijn buurt gelegd heeft én
3. Ik de App had geïnstalleerd én
4. De andere persoon de App had geïnstalleerd én
5. Die persoon positief bleek te zijn én
6. Die persoon dat ook nog in zijn App heeft ingegeven én
7. Ik het rode scherm ontdekt had op mijn telefoon.

Enfin, dat laatste is bezijden de waarheid. Eigenlijk was het een collega uit de praktijk die liet weten dat ze een rood scherm had gekregen, waarna ik ook maar eens ben gaan checken. Je zou denken dat je telefoon dan begint te loeien of te flikkeren, of dat je op zijn minst een pushbericht krijgt. Niks van dat alles. Zal misschien aan het type telefoon liggen? Geheel bij toeval dus ontdekte ik dat ik een zogenaamd hoogrisicocontact had gehad, heel waarschijnlijk in mijn tandartsenpraktijk.

Nu, als tandarts ben je natuurlijk wel goed ingepakt, maar van de andere kant hang je daar wel gedurende 20 minuten of langer boven een open mond en komt er ook wel wat speeksel en bloed bij kijken. Ik ben parodontoloog en het kan niet zonder spatten. De aërosolen, weet je wel. Kans is klein dat ik besmet zou zijn geraakt, maar toch maar even naar de wachtpost gebeld om te horen wat ik moest doen. Moest ik me laten testen? Mocht ik nog verder werken?

Er werd me geadviseerd om niet meer verder te werken en een afspraak te maken voor een test. Of ik de code van de Coronalert App kon doorgeven. 16-cijferige code. Nee. Die zag ik niet. Ik had wel een 17-cijferige code, die kon ik genereren met de App. De arts die ik aan de lijn had zuchtte: “dat is dus waarom wij die App nooit gebruiken. Dat werkt gewoon niet!”. Ik kreeg een code per sms. Die moest ik dus ingeven op http://www.mijngezondheid.be. En die 17-cijferige code dus ook, zo bleek. En dan kreeg ik er nog een referentiecode bovenop. 6-cijferig.

Ik geloof best dat elke code wel ergens voor dient en dat er een plausibele verklaring is voor al die verschillende getallenreeksen. Maar had het niet eenvoudiger gekund? Zulke zaken moeten toch zo laagdrempelig mogelijk zijn. Ik kan best geloven dat veel mensen de App hebben verwijderd of gewoon negeren.

Maar ok. Ik ging de dingen dus van op een afstand bekijken. Op anderhalve meter afstand meer bepaald. En dat lukte prima in het testcentrum. Een rij van een man of twintig voor me en de rij achter me groeide ook snel aan. Iedereen een masker op, uiteraard. En dan één voor één met gepaste afstand naar binnen schuifelen. Raar hoor. Een jaar geleden keek ik vol ongeloof naar dergelijke taferelen in China.

Veel bekenden zag ik niet, maar erg uitnodigend was het ook niet om een gesprek aan te knopen. Is denk ik ook niet de bedoeling, als je een hoop Covid-verdachten bij elkaar drijft. Het sneeuwde dan ook nog, ik had geen sokken aan. Iedereen kon zien dat ik het virus niet bij de kapper had opgelopen. Had ik maar een muts op. Het was een koude en mistroostige bedoening. Ik dacht aan nog ergere tijden, niet dat ik die zelf had meegemaakt. Aanschuiven voor soepbonnen ofzo.

Alle leeftijden waren vertegenwoordigd. Al waren er weinig 65-plussers. De man voor me was wel 65-plus. Hij snoot zijn neus en hoestte eens flink. Gewoon een verkoudheid, stelde ik me voor. Ik hoopte dat we dat ooit niet meer verdacht zouden gaan vinden.

Aan de balie moest iedereen zijn naam roepen. Vervolgens werd gevraagd of je de 16-cijferige code wel per sms had ontvangen. Mijn voorganger was even in de war. Sms? Hij schoof een papier onder het plexiglas. Maar dat bleek niet het juiste te zijn. Had hij geen sms? De man stamelde dat hij zo geen telefoon had waar sms’en op kwamen. Uiteindelijk bleek dat geen probleem te zijn. Vervolgens moest je een formulier invullen om toestemming te geven dat je gegevens naar de overheid zouden worden gestuurd. Iedereen riep braaf zijn naam en iedereen had alle vertrouwen in de hogere instanties. Dan moest je je pas ingeven en de naam van je huisarts roepen, in mijn geval bevestigen dat ik zorgverstrekker was en dan beloven dat je niet naar het buitenland zou gaan. Op de grond waren overal lijnen afgeplakt en hier en daar ook vierkanten. Ik kreeg een vierkant aangewezen om in te gaan postvatten. Gek toch, dat iedereen dat dan ook doet. Mensen hebben toch de neiging om goed voor elkaar te zorgen, dacht ik nog.

Lang duurde het niet. Ik mocht uit het vierkant en in de stoel. De verpleegster was vriendelijk en haar collega riep vanuit de aanpalende box: “Frieda!”. Ik moest even turen en ze moest haar naam noemen, het kon om het even wie zijn in haar ruimtepak en andere omhullingen. Ik werd er een beetje droevig van om haar daar zo te zien, in die omstandigheden. Had ze zelf ook nooit gedacht, wed ik, dat ze in de weekends aan de lopende band neusstalen zou afnemen.

Maar ze waren heel vrolijk, de verpleegsters. Ik vond het druk, zij vonden het goed te doen. Was altijd zo, zeiden ze.

Mijn weemoed was van korte duur. Al gauw werden de stokjes gedemonstreerd. Eén dun en één dik. En die gingen respectievelijk mijn neus en mijn keel in. Wow. Ofwel ben ik kleinzerig, ofwel is dat ambetant. Tranen, kokhalzen, alles erop en eraan. Maar ik was blij dat het goed was gedaan. Liever grondig schrapen dan een slecht staal nemen, dacht ik flink. Zachte heelmeesters, weet je wel…

En nu zit ik dus thuis aan de ene kant van de tafel. In een uithoek van de living. Met een mondmasker aan. Kan niet veel anders doen dan een beetje schrijven.

Wat een gekke wereld is het toch geworden. Hoe kwetsbaar zijn we. Hadden we dat ooit gedacht? Afhankelijk van de Chinese industrie voor mondmaskers en spuitjes, afhankelijk van de Europese industrie voor vaccins. En toch. Ik sta versteld van de veerkracht van onze zorgsector. Keihard hebben ze gewerkt. Het is wat ze doen. Proberen te helpen en zorgen waar ze kunnen. Ik sta ook versteld van de kracht van de wetenschap. Hoe snel die vaccins er zijn gekomen. Hoeveel studies er worden gedaan en hoeveel data worden uitgewisseld. Maar ik heb medelijden met onze jongeren. De oudste heeft zijn examens net achter de rug. Wekenlang keihard geblokt. Zou volgende week gaan skiën, zijn negentiende verjaardag vieren in de bergen. Vorige zomer geen festivals gehad, geen idee of dat volgende zomer zal kunnen.  Ze hebben natuurlijk nog een leven voor zich, die jeugd, maar het zijn toch ook mooie tijden die ze moeten missen. Niet dat mijn kinderen klagen. En voor zover ik weet schoppen ze ook geen rel. Verbazend vind ik dat.

En onze ouderen vragen zich stilaan af hoeveel normale jaren hen nog gegund zijn. Of die zondagse etentjes met hun kinderen en kleinkinderen nog gaan terugkomen. Of ze nog eens een weekendje weg zullen kunnen met de hele troep.

Artsen vragen zich af wat ze de komende jaren nog gaan tegenkomen door uitgestelde diagnoses, patiënten wier behandeling moest worden uitgesteld, mensen die niet meer naar de dokter durven gaan.

Wisten we maar wanneer het beter zou worden. Dan konden we daarnaar uitkijken. De lente zal dit jaar sowieso met open armen ontvangen worden. Ik word al blij als ik tegenwoordig de vogeltjes hoor fluiten. Hier en daar duiken krokussen op. Dat geeft tenminste perspectief, bij gebrek aan coronabarometer.

Ondertussen hoop ik van harte dat mijn test negatief zal zijn. Want ik besef nu hoe moeilijk het moet zijn om mensen op te bellen als je positief bent. Gelukkig zie ik niet veel mensen, hou ik afstand, maar toch. Ik behandel wel mensen in mijn praktijk. Met alle voorzorgsmaatregelen. Maar zo’n virus is klein. En geniepig.

Dus ik zou zeggen: laat maar komen, die vaccins.