Wan Toe Frie

We hadden al gelogeerd in Legoland, Kopenhagen, Kalmar en Stockholm en onze kennis van de Scandinavische geschiedenis was ondertussen al flink bijgespijkerd (niet moeilijk als je van quasi nul begint). Uppsala was onze volgende bestemming. Wat een gemak dat onze kinderen tegenwoordig oprecht geïnteresseerd waren in de universiteitsbibliotheek, de kerk met oude liturgische gewaden, het kasteel (en Pokemon was overal). Ze keken wel nogal veel op hun smartphone, maar soit. Tot bleek dat er rond het sportcomplex, naast onze kampeerplaats, óók veel Pokemons waren. Dus ook interessant. Dat en het mindere weer deden ons besluiten om maar even een duik te gaan nemen in het plaatselijke overdekte zwembad dat in dat sportcomplex was ondergebracht.
Mijn dochter en ik werden naar naar de vrouwenkleedkamer gestuurd, de zonen en mijn man naar de mannenkleedkamer. Eerst vond ik het raar, die scheiding van geslachten, maar al gauw kwam de aap uit de mouw (bij wijze van spreken). Achter het icoontje “vrouwen” liep iedereen spiernaakt door elkaar. Samen douchen, aankleden, uitkleden, allemaal geen probleem voor die Zweden. Ik kon er wel inkomen. Het kwam door die saunacultuur, natuurlijk. Zweden houden echt niet hun zwembroek aan tijdens een saunasessie. Ook niet als ze daar met heel de aangetrouwde familie zitten. Of met hun collega’s. Denk ik. Zweden kleden zich dus gewoon uit temidden van hun seksegenoten. Niemand die daar raar over doet.
Ik wilde geen spelbreker zijn door toestanden met handdoektenten in elkaar te steken en ik zag er de praktische kant wel van in. Geen gedoe met deurtjes die niet goed sloten, geen jongeren die over de muur kwamen loeren. Er viel niks te loeren, alles was te zien. Er was ook ruimte! Geen sprake van de gebruikelijke lichte vorm van claustrofobie als ik naast mezelf ook nog mijn dochter moest omkleden in een te klein kot waar alle droge spullen steevast naast het bankje op de vieze grond vielen. Of voeten die niet droog in de sokken geraakten omdat je niet fatsoenlijk kon zitten op dat zitje waar je tas al op stond. Plus, je hoefde niet in badpak onder de warme douche. Want dat is toch werkelijk een walgelijk gevoel, zeker als je met shampoo en zeep begint. Je geraakt ook niet tot de essentie, als je snapt wat ik bedoel.
Enfin, de verbazing was groot toen bleek dat verschillende dames voor de gelegenheid hun boerkini hadden aangetrokken. Terwijl de heren die bij de dames hoorden konden opscheppen met hun blote bast en de springplank van 10 meter uitkozen om hun kunstjes en zichzelf te demonstreren.
Ik moest daar toch even over nadenken, toen ik het zo in levende lijve zag. Natuurlijk had ik er geen ongemak van, als een andere vrouw een boerkini aanhad. Het was wel enorm lelijk, maar goed, smaken en kleuren… En bloot was ook niet altijd alles. Hier en daar had ik ook al bedenkingen gehoord over de hygiëne van die gewaden, maar goed, ik veronderstel dat daar ook wel een wasprogramma voor bestaat.  Gelukkig was het strijkvrij, dat badpakkenstof.  Maar hoe was het mogelijk dat die mannen ongegeneerd konden rondlopen in een zwembroek en dat hun vrouwen zich van top tot teen bedekten?
Ik heb het dan maar even opgezocht. De specifieke kleding zou twee redenen hebben, met name dat men elkaar als moslima herkent én dat de vrouwen niet zouden worden lastiggevallen.
Ik vind het toch een beetje vreemd en alleszins niet van deze tijd. Want waarom moet het op het eerste gezicht al duidelijk zijn welke godsdienst je belijdt? In een hedendaagse maatschappij is een godsdienst toch van secundair belang? En die moslim-heren, hoe herkennen zij elkaar dan? Aan de hipsterbaard? Bovendien wordt op die manier het “wij-zij” gevoel enorm versterkt. Onze samenleving heeft duidelijk gekozen voor een scheiding tussen kerk en staat, en daar moeten we trots op zijn.
En waarom zouden vrouwen worden lastiggevallen als ze hun lichaam niet volledig verbergen? Zou dat dan aan die moslimmannen liggen? Vertrouwden ze zichzelf en elkaar niet? Was het daarom dat die vrouwen zich zogezegd uit vrije wil in die ondingen hesen? Mochten die mannen dan eigenlijk wel met ons zwemmen, aanstootgevende vrouwen met blote buiken, blote benen, armen … zichtbare kapsels begot? Moesten wij ons ook bedekken als we geen gevaar wilden lopen?
Het gaat hier niet over een discussie over keuzevrijheid. Uiteraard vind ik dat de vrijheid moet bestaan om te kiezen wat je aandoet. In dit geval is er echter een duidelijk verschil in advies over de manier waarop vrouwen en mannen zich horen te gedragen. Opgelegd door religieuze geschriften van honderden jaren oud en niet geherinterpreteerd naar de huidige normen en waarden. Hoe meer textiel, hoe groter het geloof, zo lijkt het wel. En dat er andere regels moeten gelden voor vrouwen dan voor mannen, daar zijn we nu toch al even over uit. Wat geldt voor de ene groep, zou ook voor de andere moeten gelden. Dus ofwel man én vrouw in boerkini, ofwel geen van de twee. Uiteraard gaat hierbij de voorkeur uit naar de laatste optie.
En waar is de zin om geen “spelbreker” te zijn in onze cultuur van gelijkwaardigheid, net zoals mijn gezin dat niet wilde zijn in de Zweedse cultuur?  Van een verwant brein kreeg ik te horen dat hij toch ook niet met een frigobox vol Stella (of Cristal) op een strand in een moslimland zou gaan zitten. Tsja, de vergelijking gaat misschien niet helemaal op, maar toch… Wellicht zijn we in het verleden veel te nonchalant geweest met onze kostbare en moeizaam opgebouwde normen en waarden. Tijd om op onze welverdiende strepen te staan.

Graag verwijs ik nog naar een artikel, geschreven door een collega-tandarts van Iraanse oorsprong: http://www.demorgen.be/opinie/wie-opkomt-voor-vrouwenrechten-verdedigt-de-boerkini-niet-bcd33240/