Wan Toe Frie

Morgen is het 11 juli, de Vlaamse Feestdag.  We gaan de Vlaamse Leeuw laten wapperen en ik roep elke Vlaming op om hetzelfde te doen. 

Die Vlaamse Leeuw is immers niet meer dan het symbool van onze gemeenschap, van onze identiteit.  Maar het is ook niet minder.  Wij zijn met zijn allen Vlamingen, van welke politieke voorkeur of met welke voorgeschiedenis dan ook. Die Vlaamse Leeuw, dat zijn wij.

En wij Vlamingen zijn goed bezig.  We moeten niet met het schaamrood op de wangen in een hoekje kruipen of last hebben van misplaatste nederigheid.  Dus laat die vlag maar wapperen.

In plaats van het gecommercialiseerde Limburggevoel te forceren, zouden we beter onze handen uitsteken naar heel Vlaanderen en daar onze sterkte vinden.  In Vlaanderen wonen gelijkgestemde geesten, we moeten ons binnen Vlaanderen profileren als beloftevolle economische regio, als poort naar de wereld.    

Ik roep elke Limburger op om dat dure Limburgsymbool van zijn nummerplaat te peuteren en er de Vlaamse Leeuw voor in de plaats te plakken.  Die heeft een stuk minder geld gekost en biedt veel meer perspectief.  Onze blik openen naar Vlaanderen opent onze blik naar de wereld en is een garantie voor de toekomst. 

We hoeven ook geen last te hebben van misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel naar het Franstalig landsgedeelte.  Er zijn nu eenmaal verschillen tussen het noorden en het zuiden.  Laat Wallonië dan ook stemmen voor de partijen die ze willen, zonder dat dit invloed heeft op onze politiek.  En laat ons kiezen voor onze vertegenwoordigers, zonder dat dit nadelig is voor de Waalse visie.  En laat elke regio de verantwoordelijkheid dragen van de beleidskeuzes die ze maakt.  Als de socialistische traditie moet opdraaien voor het beleid dat ze voert, kiest de modale Waal op den duur misschien wel vanzelf voor een beleid dat ondernemen stimuleert, in plaats van mensen afhankelijk maakt van de staat.

Zwitserland is een mooi voorbeeld van hoe regio’s in grote onafhankelijkheid eigen beleidskeuzes maken, die dicht bij de mensen staan.  Door de dichte betrokkenheid bij het beleid, zijn mensen veel meer geïnteresseerd in politiek en de manier waarop er met hun centen wordt omgegaan.  Vlaanderen lijkt dan wel de meest geschikte omvang te hebben om beleid te voeren dat impact heeft, en tegelijk dicht bij de burger staat.

Vlaanderen en Wallonië zouden veel meer, bijna alles, in eigen beheer moeten kunnen uitvoeren. Omdat ze andere wensen hebben, andere behoeften, andere keuzes maken.  Omdat dat beleid veel eerlijker zou zijn.  Omdat de burger zich vertegenwoordigd zou voelen. 

Het lijkt wel of er vandaag, door de sociale media, geen sprake meer is van een kloof tussen de burger en de politiek.  Nochtans merk ik veel onbegrip en een grote afstand tussen veel burgers en de overheid.  Volgens mij komt dat ten dele door een gebrek aan identiteitszin.  Er is te veel politiek, er zijn te veel structuren, het is te ontoegankelijk en te ontransparant.   Mensen voelen zich niet verbonden met die ingewikkelde staatsstructuur.  Ze vertrouwen het niet meer, want hun zuurverdiende centen lijken te verdwijnen in constructies waar ze geen vat op hebben.   De politiek moet eenvoudiger.  En dat kan als er één duidelijke overheid is, die ook duidelijk verantwoording aan de burger moet afleggen.  

Ik ben ervan overtuigd dat wij Vlamingen redenen hebben om trots te zijn en om dat samen te vieren.

Ik ga die Vlaamse vlag dus eens zoeken.  Ja, ik moet ze nog zoeken.  Het is niet zo dat ze heel het jaar door boven mijn bed hangt.  Ze ligt nog in onze mobilhome.  Ik heb er namelijk mee rondgelopen tijdens de vorige Tour de France.  Om onze renners aan te moedigen tijdens de bergtijdrit.  Dat was wel niet op 11 juli.  Dat was exact 10 dagen later :-).