Wan Toe Frie

Het feit dat we met zijn allen nog nooit zo’n gezondheidscrisis hebben meegemaakt, verklaart natuurlijk veel.

We zijn collectief in de war en willen graag weten waar we aan toe zijn. Het feit dat dit virus, net als zijn broers en zussen, onzichtbaar en ongrijpbaar is, maakt het er niet gemakkelijker op. Het liefst willen we een vijand die we in de ogen kunnen kijken en die we kunnen vatten.

Men zegt dat het virus opnieuw de kop opsteekt, maar waar, dat zien we niet. We moeten het maar geloven. Het zou kunnen dat de persoon aan het tafeltje naast ons net besmet is geraakt, maar hé, het is vakantie en dus gaan we daar niet van uit. De teugels mogen wat losser, we hebben een jaar lang hard gewerkt, we hebben heel wat stress gehad, we hebben misschien onze geplande reis moeten annuleren, dus het zal allemaal zo erg wel niet zijn. We kennen tenslotte niemand die besmet is geraakt. En die tweede golf: wie gelooft dat nu?
Ook de ministers twijfelen toch! De ene keer is het zus, de andere keer is het zo. Als zelfs zij het niet weten en ons niet duidelijk zeggen wat we moeten doen, hoe zouden we het dan zelf moeten weten? Wie moeten we nog geloven?
Hebben die maskers nu zin of niet? Eerst hadden ze zogezegd geen nut, en dan moeten we er met zijn allen eentje op doen bij de bakker. Laten we maar vertrouwen op ons immuunsysteem. Een beetje virus, dat kunnen we wel aan. En als er een vaccin op de markt komt, je denkt toch niet dat we ons dan laten inenten! Gevaarlijke boel is het. En virussen bestaan niet eens. Ze zijn een verzinsel. Het zijn je cellen die aangetast worden door 5G en wie weet hebben die chemtrails er ook iets mee te maken.
De medicatie in de ziekenhuizen doen meer kwaad dan goed. Je mag ze niet vertrouwen. Subiet zitten er zendertjes in die vaccins en dan volgen ze je je hele leven lang. Big brother is watching, denk daaraan.

De laatste tijd begin ik me steeds meer ongerust te maken over de manier waarop we met deze epidemie omgaan. Er doen allerlei alternatieve waarheden de ronde, waarvan de ene al gekker, maar helaas ook gevaarlijker dan de andere. In het begin van de epidemie viel het nog mee, maar nu worden sociale media ingepalmd door broodjeaap verhalen, die helaas door velen worden opgepikt.

Maar waarom die tegenstrijdigheden dan? Waarom werkte eerst een bepaald geneesmiddel wel en nu weer niet? Mja, geneeskunde en gezondheidszorg zijn nu eenmaal geen exacte wetenschap. Stel je voor dat het dat wel was, dan zou dat willen zeggen dat jij en ik precies op dezelfde manier in elkaar zaten. Dan konden we net zo goed robots zijn, of klonen. Het is nu eenmaal zoeken naar de juiste medicatie en de juiste aanpak. Gelukkig zijn we daar ondertussen wel in geëvolueerd. We herkennen de ziekte beter (heb je geur- of smaakverlies: rap de dokter bellen voor een test!) en weten beter hoe we de zorg moeten organiseren. We hebben (helaas) met schade en schande geleerd. Artsen en ziekenhuizen, verpleegkundigen en zorgkundigen zijn in het diepe gesprongen en hebben alles op alles gezet om zoveel mogelijk mensen erdoor te halen.

De politieke aanpak van de epidemie zat met haken en ogen aan elkaar. Dat er daar zaken beter hadden gemoeten, dat is wel duidelijk. Misschien was het allerergste wel het gebrek aan plan, het gebrek aan mondmaskervoorraad ook. Of nee, het allerergste was het getalm om maskers te bestellen. Men wist dat men niet klaar was voor een epidemie, dus had men al in januari moeten bestellen, toen de epidemie nog slechts een verre dreiging was. Dat heeft veel kostbare tijd gekost, want latere bestellingen werden steeds moeilijker door de grote vraag wereldwijd.

Maar het feit dat onze overheid op verschillende fronten heeft gefaald, wil niet zeggen dat we ons tegen de aanpak van de epidemie moeten keren. We moeten blijven vertrouwen op de wetenschap. We kunnen niet anders. Wetenschappers zijn ons kompas, de politici bepalen de route. En dat wetenschappers het niet altijd met elkaar eens zijn, dat is normaal. Er worden theorieën ontwikkeld en die worden getoetst. Zoals eerder gezegd, het is geen exacte wetenschap. Het is een continue poging om de identiteit en de eigenschappen van het virus in kaart te brengen en om zijn zwakke plekken te achterhalen. Door verschillende ideeën te opperen en met elkaar te laten botsen, ontstaat geleidelijk aan een helderder beeld. En dat kost tijd, helaas.

Het feit dat er nu meer mensen positief testen, wordt door velen gerelativeerd omdat er zogezegd ook vaker getest wordt. Er zouden dus minder positieven zijn per aantal testen. Nu wordt het aantal testen weergegeven op de website van Sciensano, dus op zich is dat transparant.
Maar als we de cijfers van toen en van nu willen vergelijken, dan moeten we ook rekening houden met de testcriteria, die in het begin anders waren dan vandaag.
Terwijl vroeger enkel mensen getest werden die moesten worden gehospitaliseerd en die dus ernstig ziek waren, worden nu veel meer mensen getest, ook mensen zonder symptomen. Uiteraard zorgt dat ervoor dat er in het begin een groter aandeel van de testen positief was. Maar dat neemt niet weg dat we die positieve testen van vandaag niet ernstig moeten nemen.

Want ook het aantal hospitalisaties (of het aantal zwaar zieke patiënten) neemt toe. En dat is heel verontrustend. Het probleem is dat deze zwaar zieke mensen 14 dagen eerder werden geïnfecteerd. Het is zaak om die infecties, die mogelijk een bron voor verdere verspreiding kunnen zijn, op tijd te detecteren. Ja, liefst nog voor er symptomen zijn. Al helemaal in het begin van de epidemie was het immers duidelijk dat ook mensen zonder symptomen het covidvirus konden verspreiden.

Vandaar het belang van die snelle en efficiënte contact tracing. Dat moet nu op punt staan. Nu, niet einde augustus, zoals wordt beloofd.

Ja maar kom, waarom laten we die mensen niet gewoon uitzieken? Waarom laten we het virus niet gewoon zijn gang gaan, in de hoop dat zoveel mogelijk mensen immuniteit verwerven?
In principe is dat een goed idee, maar we moeten er, net als in de eerste golf, over waken dat onze ziekenhuiscapaciteit het blijft aankunnen. We moeten ervoor zorgen dat we geen keuzes hoeven te maken over wie er aan de beademing mag en wie niet. Bovendien wachten veel mensen al te lang op behandeling voor andere problemen. Bovendien hebben te veel mensen te lang gewacht om naar de huisarts te gaan, waardoor er ernstige gezondheidsproblemen zijn ontstaan. We moeten ervoor zorgen dat we ook die mensen eindelijk de nodige zorgen kunnen toedienen.

En het laatste dat we dan kunnen gebruiken, zijn broodjeaap verhalen en niet-wetenschappelijk onderbouwde theorieën, die helaas nu wel viraal aan het gaan zijn. Ik kan het de mensen die in die verhalen meegaan niet verwijten, maar toch wil ik oproepen om vertrouwen te hebben in de wetenschap en de adviezen van virologen en biostatistici.

We hebben nu iedereen nodig, alle hens aan dek, om ervoor te zorgen dat onze zorginstellingen het kunnen blijven bolwerken. Artsen, verpleegkundigen en zorgkundigen willen ook eens kunnen ademhalen. Bovendien kunnen onze economie en ons onderwijs geen tweede lockdown verdragen.

Dus ook al faalt de overheid, ook al spreken virologen elkaar tegen, ook al zijn we al die beknottende regels hartsgrondig beu. De enige manier om er uit te geraken en onze samenleving niet opnieuw op slot te doen is om met zijn allen de nodige discipline aan de dag te leggen. Nog even afstand houden dus. Ooit komt het weer goed en dan pakken we elkaar weer vast. En ook voor mij is dat liever vroeger dan later…