Wan Toe Frie

Waar in ´t bronsgroen eikenhout, ´t nachtegaaltje zingt

Over ´t malse korenveld, ´t lied des leeuweriks klinkt.

Waar de hoorn des herders schalt, langs der beekjes boord.

Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord !

 

Ons volkslied werd in 1909 geschreven door een Limburger van de “verkeerde” kant van de grens. Het bronsgroen eikenhout, waar het in de eerste zin over gaat, zijn de bomen die aan het kasteel Borgitter stonden op de grens tussen Kessenich en Neeritter, dicht bij het geboortehuis van mijn  moeder. Het kasteel is er nog, de eiken zijn ondertussen verdwenen.

Dat volkslied geeft de trots van de Limburgers weer.  Een “Limburggevoel” avant la lettre dus.  Strikt genomen Hollands, maar wel authentiek.

Wij voelen ons inderdaad Limburger. In België doen we dit, en in Nederland doen de Limburgers dat op zowat dezelfde manier. En we zingen in de twee Limburgen hetzelfde volkslied.  Alleen de laatste strofe, waarin het Oranjehuis bezongen wordt,  die zingen we aan deze kant van de grens uiteraard nooit.

Dat “Limburggevoel” was ooit erg puur.   Het is immers ontstaan uit een gevoel van samenhorigheid, door de collectieve geschiedenis van armoede, oorlogsellende, mijnbouw en stiefmoederlijke behandeling door de “hoge pieten” (ook wel gekend als “dikke nekken”) van Brussel en Wallonië.

Dit oprechte Limburggevoel heeft aanleiding gegeven tot het oprichten van een krant, tussen de twee oorlogen in , met name “het Belang van Limburg”.

Diezelfde krant is er nu nog steeds.  En de krant heeft ontdekt dat ze er alle belang  bij heeft om dat Limburggevoel in stand te houden.   Door het commercialiseren van het Limburggevoel en het artificieel versterken ervan, is dat echte gevoel van solidariteit en van samen vooruit willen, waar het in den beginne om ging, voor een stuk gekaapt en uitgehold.  Men wil de mensen niet slimmer maken dan nodig, men blijft de blik halsstarrig richten op de eigen Limburgse achtertuin, uit schrik dat mensen verder gaan kijken dan hun neus lang is en voor een ander medium zouden kiezen.  En dat is spijtig.

Maar een nog groter misbruik van het Limburggevoel ligt bij de politiek. We weten allemaal dat de vroegere CVP een zo goed als totale monopoliepositie bezat in Limburg.  De cijfers laten zien dat dit momenteel al een stuk minder het geval is, maar in de hoofden van Limburgse politici van deze strekking is het ondenkbaar dat andere partijen een vinger in de pap zouden krijgen. Ze proberen het zo te draaien dat iemand met een Limburggevoel zich zou moeten schamen als hij sympathiseert voor een andere partij.

Zo beweert Wouter Beke dat wie niet voor Limburg kiest, op N-VA moet stemmen.   Hij zegt er heel bewust niet bij dat het niet om Limburg gaat, waar de N-VA eens goed over wil nadenken, maar over het provinciale bestuur.  Hij zegt er niet bij dat het zijn partij vooral gaat om het behoud van een structuur die moeite heeft om haar eigen nut te bewijzen en die vooral – om het even plat te zeggen –  politieke postjes genereert.

Doelbewust formuleert hij het echter op een valse en laffe manier, en zo misbruikt hij het Limburggevoel met voorbedachte rade.  Nochtans ligt Limburg ons, N-VA’ers, nauw aan het hart.  We zijn fier op onze provincie en willen daarom dat Limburg een beter bestuur krijgt voor hetzelfde of voor minder geld.  Een bestuur dat draait op het niveau dat het meest aangewezen is en het best op maat kan werken.

De drang naar machtsbehoud speelt op alle fronten.  Het is zelfs zo erg dat in onze gemeente enkele kandidaten voor de lijst N-VA onder druk zijn gezet door… jawel.  Met de boodschap dat ze toch maar eens goed moeten nadenken vooraleer ze op die vermaledijde N-VA-lijst gaan staan.  Want in deze gemeente kan en moet en zal enkel en alleen dezelfde meerderheid de scepter zwaaien…

Tja… Wat zegt uw Limburggevoel ?