Heb het vanochtend voor de zekerheid nog eens opgezocht op Wikipedia wat dat precies inhoudt, conservatief zijn. En nee, ik denk het toch niet. Denk niet dat ik er één ben. Ik weet dat velen in mijn partij zich wel zo benoemen (en dat is natuurlijk prima), maar persoonlijk heb ik mij nog nooit in het kamp van de conservatieven geplaatst. Net zoals ik er trouwens nog altijd niet uit ben of ik nu “rechts” of “links” ben. Heb er al over nagedacht hoor en ik weet het niet. Ik ben niet rechts conservatief alleszins. Dat zou me raar lijken.
Eigenlijk heb ik het niet zo voor die etiketjes.
Laten we het erop houden dat ik Frieda ben. En dat ik uitgesproken voorstander ben van vechten voor het algemeen belang. En dat ik een hekel heb aan autoritaire en arrogante mensen, maar dat eerder terzijde. Ik spit graag dingen uit, bekijk de voors en tegens en probeer me dan een mening te vormen. Ik zou zelfs durven zeggen dat ik een vooruitgangsoptimist ben. Ik geloof nogal in het kunnen van de mens. Dat die zichzelf kan overstijgen, mits wat hulp, mits een inspirerende omgeving, mits misschien wel een rolmodel.
Maar toch zeggen sommigen dat ik er in zit. In het kamp van de conservatieven. Gek is dat.
Ik vernam het toen de zogenaamd progressieve partijen het abortusdebat op de agenda probeerden te zetten. Enfin nee. Niet helemaal juist. Een debat wilden ze niet direct. Ze vonden dat er een consensus was, want er lag een wetenschappelijk rapport en dat rapport zei dat een abortus zou moeten kunnen tot 18 weken na de bevruchting (dat is dus 20 weken zwangerschap, want je begint te tellen vanaf de laatste menstruatie).
En ik vind van niet. Dus ben ik volgens hen conservatief. Of religieus geïnspireerd. Heb ik ook al gehoord.
Maar ook daar ben ik vrij zeker van. Religie heeft er niks mee te maken. “Wie goed doet, goed ontmoet”. Dat is zowat mijn religie in een notendop.
Ik vind wel dat dit een echt ethisch debat verdient, waarbij alle aspecten aan bod moeten komen. De progressieven vinden dat je de vrouwenrechten schendt als je geen voorstander bent van abortus tot 18 weken. En dat is het zowat. Ze hebben het ook systematisch over zwangerschapsafbreking. Dat is het natuurlijk ook. Maar het is óók een beslissing over leven en dood en daar horen volgens mij geen eufemismen bij. Als je zulke debatten voert dan moet je het thema recht in de ogen durven kijken.
Misschien al een bedenking. Zelfs het argument “levensvatbaarheid” vind ik van relatieve waarde. Ook de pijngewaarwording is dat volgens mij. Want het gaat er vooral over tot wanneer je kan beslissen dat een foetus mag uitgroeien tot mens en waar die grens dan ligt. Dat is een beetje voor God spelen en daar moet je volgens mij omzichtig mee zijn.
Ik mis die elementen in de verklaringen die de progressieven tot nu toe de ether hebben ingestuurd.
En uiteraard kan ik mij voorstellen dat het voor sommige vrouwen bijzonder hard aankomt als ze ongewenst zwanger zijn en dat te laat ontdekken.
Maar als de abortuscentra het hebben over een toename in het aantal abortussen, moeten we ons dan niet vooral de vraag stellen hoe dat komt? Moeten we dan niet vooral zorgen dat die aantallen terug naar beneden gaan? Gewoon stellen dat er dús een soepelere wetgeving nodig is, is volgens mij de foute reflex. Omdat het thema zo delicaat is, omdat er veel méér in de weegschaal ligt dan de rechten van de vrouw alleen. Er gaan jaarlijks vrouwen naar Nederland om een abortus te laten uitvoeren, dat klopt. Maar hoeveel van die vrouwen doen dat omdat de termijn overschreden is? Misschien zijn er wel andere redenen? En wat kunnen we daar dan aan doen? Zulke zaken zijn nog te weinig onderzocht.
De wetenschap zet rasse schreden en zoals ik al zei, ik ben een vooruitgangsoptimist. Als de levensvatbaarheid van een foetus dan toch een argument is, dan zien we dat die grens steeds opschuift. Er zijn ook steeds meer vormen van anticonceptie, waarvan sommige bijzonder betrouwbaar zijn als je ze juist gebruikt (zoals de (hormoon)spiraal). En gelukkig zijn er vandaag de zorgcentra na seksueel geweld, met een zeer beperkte drempel en met adequate slachtofferbegeleiding, ook rond ongewenste zwangerschappen na geweld. Daar moeten we vrouwen van doordringen, dat ze daar zonder schroom of verplichting terecht kunnen.
Natuurlijk moet er regelmatig een debat worden gevoerd rond maatschappelijk impactvolle thema’s als deze. En wellicht moeten er zaken worden bijgesteld. Neem nu de verplichte bedenktijd van 6 dagen. Terwijl die tijd voor sommigen essentieel is om een goed geïnformeerde beslissing te kunnen nemen, is die tijd voor anderen misschien niet nodig.
En als ik al even mag. Twaalf weken na de bevruchting (of 14 weken zwangerschap) lijkt tot nader order nog steeds een logische termijn, aangezien de ingreep na deze termijn een stuk complexer wordt en meer impact heeft voor de vrouw, de arts en de foetus. Deze termijn optrekken naar 14 weken (of 16 weken zwangerschap) lijkt dan ook niet meteen aan de orde. Want nog steeds zullen er vrouwen zijn die buiten deze termijn vallen. Eerder dan die termijn op te rekken, moeten we ervoor zorgen dat we de vrouwen binnen de termijn kunnen trekken.
Het wetenschappelijke rapport dat werd opgeleverd, geeft dus aan dat een termijn tot 18 weken na conceptie (20 weken zwangerschap) mogelijk moet zijn. Maar dat wil niet zeggen dat er een consensus is. Akkoord, wetenschappelijke feiten zijn nodig. Maar dan om het nodige debat te voeden. Het is daarentegen aan de politiek om het maatschappelijke debat te voeren en de ethische analyse te maken.
En dat is volgens mij dus niet omdat ik conservatief ben. Wel omdat ik vind dat een gevoelig thema als dit, dat gaat over leven of dood, meer verdient dan simplismen en politiek gekrakeel.