Wan Toe Frie

Het is zover, mijn peter is er niet meer…

Wel peter, nu kan ik eens rustig mijn gedacht zeggen zonder onderbroken te worden door je plagerige opmerkingen.

Het is lang  geleden, heel lang geleden dat ik met mijn eerste nieuwjaarsbriefje bij je op bezoek kwam.  Ik zag er een beetje tegenop, want ik wist dat er dan ook drie kussen volgden en de baard die je toen had, die prikte zo…

Wat me ook al heel vroeg opviel was die fenomenale lach van jou. Als je lachte, dan lachte je ganse lichaam, dan ging die lach gepaard met zo’n kirrend geluid en altijd moest je dan enkele traantjes wegvegen. Ooit dacht ik dat tranen het gevolg waren van wenen, maar jij hebt liters tranen geláchen. Later leerde ik dat de hoeveelheid traantjes evenredig was met de schuinheid van de moppen, die ik destijds uiteraard nog niet snapte.   

In je jonge leven heb je hard gewerkt, altijd maar werken. Blijkbaar zijn alle kinderen die tijdens de oorlog geboren werden later erg hard gaan werken, om de meegemaakte ellende en armoe te compenseren wellicht. Nonke Jan is “voor” de oorlog geboren en mijn papa erna…, maar dit tussen haakjes. Maar het was wel je rotsvaste overtuiging dat hard werken gevolgd moest worden door intense ontspanning.  Je kon intens werken, maar ook navenant plezier maken. Ik hoorde ooit van bomma en je broers hoe je in je jeugd de bloemetjes kon buiten zetten. Daar stond blijkbaar weinig maat op en je hebt bomma regelmatig  de daver op het lijf bezorgd, maar je eeuwige charme maakte dat je toch altijd bomma hare chouchou bent gebleven.

Op zeker ogenblik vond je toch nog de tijd om aan politiek te doen en het zal ook wel door die charme zijn dat je in onze gemeente schepen werd. Je partijkeuze wil ik je graag vergeven, maar ik vraag me toch af of je me ergens geïnspireerd  hebt wat betreft politiek engagement.

Toen ik hoorde dat je op zeker ogenblik in je vrije tijd jager werd moest ik even lachen. Met je kleine hartje vermoed ik dat je nooit het lef hebt gehad een ree of een everzwijn te schieten. Als je een ree in je vizier kreeg en in de oogjes keek weet ik zeker dat je een schot in de lucht hebt afgevuurd om  het dier de kans te geven snel weg te lopen.  Ik heb je trouwens nooit horen opscheppen over je jachttrofeeën.

In je leven waren er ook moeilijke momenten die zeker krassen in je ziel moeten hebben gekerfd. Maar je had blijkbaar een Ctrl+Alt+Del functie om die dingen te wissen of af te schermen. Dat vond ik dan wel jammer, want die functie lost niet veel op.

Peter Lex, je was een hard werkende onvoorwaardelijke optimist en positivist en een eminente levensgenieter. Zeuren deed je nooit. Tijdens de periode van slabakkende gezondheid was het zinloos om te vragen hoe je het maakte. Steeds  was het antwoord “heel goed, alles is perfect”.  Die mooie eigenschappen  en die ondeugend blinkende oogjes en fenomenale lach zullen altijd in mijn geheugen blijven. 

We zien je misschien niet meer, maar je blijft bestaan, in onze herinneringen, in je kinderen en kleinkinderen.  Je levensverhaal loopt niet ten einde, de dikke buikjes van Yannicke en Truike verraden dat er binnenkort weer nieuw leven in ons midden zal zijn, leven dat ons aan jou zal doen denken.

Nonke Lex, ik denk dat je in de hemel bent aangeland, misschien met een kleine voorwaardelijke straf, maar ze hebben je binnen gelaten, zeker weten. In mijn fantasie zie ik je daarboven aan een kaarttafeltje zitten, naast bomma en tegenover bompa en Ivan.  Tranen  van plezier rollen over de tafel. Rond je hoofd hangt wat mist, maar het kan ook rook zijn. Voor je staat een mooi glas cola, maar het kan ook wijn zijn.

Daarna zet je een plaatje op en je danst de boogie met bomma, die daarboven weer goed te been is. 

Tot later, ik ga ook alvast leren wiezen.