Het ging zo:
“Mama, ik was haarelastiekjes aan het zoeken in de badkamer, en toen vond ik mijn verlanglijstje.”
Ik: “Wat zeg je?”
Zij: “Oh, niks, laat maar.”
Ik zeg: “Welk verlanglijstje?”
Zij, beteuterd: “Ja, dat van Sinterklaas.”
Ik dacht even na en zei toen: “En hoe denk je dat dat daar komt?”
“Ja, ik denk dat jij de Sint bent!”
Ik zeg: “Ja, goed gevonden! Zo is dat! Ben je nu boos?”
“Ja, een beetje.”
“Ja, flauw hè, dat we jou dat hebben wijsgemaakt.”
Na een tijdje: “Ja maar, bestaat er dan wel ook nog een echte Sint?”
“Wat denk je?”
Zij (zucht): “Nee dus…”
Ik zeg: “Elk kind moet dit wel zelf ontdekken, dus je mag het niet aan andere kinderen vertellen, hoor!”
Zij, uiteindelijk toch lichtjes trots: “Oké dan”.
Ik had waarschijnlijk nog wel een aannemelijke uitleg kunnen verzinnen. Maar de spiekpieten en de hulpsinten waren al eens op de proppen moeten komen. En ergens knaagde het toch wel, als ik weer eens iets op een mouw moest spelden. Mijn eigen mama was er indertijd al helemaal geen held in. Bij de minste twijfel werd het “grote geheim” uit de doeken gedaan. Terwijl ik nog op de kleuterklas zat en eigenlijk het verhaal van de hulpsinten had willen horen. Sinds toen bracht de zogenaamde Sint boekjes over seksuele voorlichting. Want de bloemetjes en de bijtjes, daar wou ze al helemaal niet aan beginnen. Ze vond altijd dat je aan kinderen niets mocht wijsmaken.
Nu moet ik wel zeggen, sinds Hugo Matthysen en Bart Peeters vind ik die hele sinterklaassfeer wel enorm gezellig en hartverwarmend. Onder ons gezegd en gezwegen, ik denk dat de Sint wel degelijk bestaat. Alleen heet hij niet Nicolaas, maar Jan. En vanaf zeven december gaat zijn baard er weer af, verdwijnen zijn mijter en staf in de kast, en verdient hij zijn brood met acteren.
Maar in feite ben ik toch wel blij dat mijn dochter er uiteindelijk is achtergekomen. Want je kan als volwassene het hele verhaal nog wat uitbreiden en mooier maken en uitwegen en achterpoortjes verzinnen, maar ik vind dat je je kind ook moet belonen voor zijn kritische ingesteldheid.
Want de wereld barst vandaag van de meningen, die razendsnel verspreid worden via sociale media. Mensen met rare ideeën vonden elkaar nooit zo gemakkelijk als vandaag. Zo lijkt het soms of grote groepen mensen ervan overtuigd zijn dat het misdadig is om kinderen te laten vaccineren. Velen denken dat tandpasta met fluoride giftig is, of dat er een therapie bestaat die alle kankers geneest, maar dat die geheim gehouden wordt. Sommigen denken dat je rechtstreeks naar een letterlijke hemel gaat, met maagden en al, als je jezelf opblaast in naam van een god. Meer dan ooit is het van belang dat je dergelijke berichten met een flinke dosis scepsis kan benaderen. Het belang van kritisch denken, in vele gevallen gewoon gezond boerenverstand, kan volgens mij niet worden overschat. Ouders, leerkrachten en de openbare media zouden dit optimaal moeten stimuleren.
Maar de grootste bezorgdheid van mijn dochter kwam er vandaag pas uit: “Mama, maar dan mogen we ons bord toch nog wel zetten, hè, met Sinterklaas?”
“Tuurlijk, mie.”
Wan Toe Frie 
🙂🙂🙂
👍🏻