Wan Toe Frie

Zoals dat wel vaker gebeurt in de aanloop naar een veertigste verjaardag, begint een mens al eens terug te blikken.

Sinds kort mag ik zeggen dat ik me min of meer volwassen voel. Daar heb ik inderdaad de tijd voor genomen. Het zal te maken hebben met een voortdurende twijfel, waaraan ik mezelf nogal eens schuldig pleeg te maken. Twijfelen doe ik nog steeds, maar laten we zeggen dat ik het nu een plaats heb gegeven. En al zeg ik het zelf, volgens mij is twijfel ook niet per se een slechte eigenschap. Zelfkritiek, daar ben ik kampioen in. Vroeger was dat nogal extreem, vooral mijn fysieke tekortkomingen vond ik toen redelijk dramatisch. Gelukkig komt met de jaren ook het relativeringsvermogen. Die minpunten zijn er uiteraard nog, maar ze kunnen mij de boom in.

Ik denk dat ik een complex kind was. Mijn moeder zei altijd dat ik meer moest lachen. Terwijl ik zelf altijd wel de humor van dingen heb ingezien, maar ik lachte daar dan niet per se uitwendig om. En trouwens, in mijn puberjaren vond ik dat er niet heel erg veel om te lachen was. Ik trok me de hele wereld nogal aan, en ik kon me ontzettend ongerust maken over dingen die gebeurden, of die zouden gebeuren. Of ik dacht dat dingen die gebeurden met mij te maken hadden. Met dingen die ik had gedaan. Gelukkig is daar een eind aan gekomen. Ik weet nog precies wanneer. Toen we het in de les Nederlands over magisch-realisme hadden. Toen begreep ik plots dat het erg egocentrisch en megalomaan was om te durven denken dat ik ook maar enige invloed kon hebben op de dingen die er in de wereld misgingen. Ik ben Hubert Lampo en Gabriel Garcia-Marquez dan ook eeuwig dankbaar hiervoor.

Met dat lachen heb ik nog regelmatig problemen. Ik ben in feite één vat vol humor, maar niemand die dat weet. Thuis schept dat misverstanden. Ik maak vaak grapjes, maar die worden niet altijd als dusdanig herkend. En als ik een tekst schrijf, of zomaar een e-mail, dan moet ik die van mijn man doorspekken met smileys, omdat hij denkt dat andere mensen ook niet zullen snappen dat het om te lachen is. Terwijl ik altijd had begrepen dat het redelijk stom is om te lachen met je eigen grappen. Gelukkig begrijpen mijn kinderen mij wel meestal. (Dus misschien ligt het ook wel gewoon aan mijn man…)

Enfin, ik lees hier net in de Knack Weekend dat de GLOWs in opmars zijn. En dat is fantastisch nieuws. Ik heb altijd al eerbied gehad voor grijze haren, maar de GLamorous Older Women zijn nu helemaal hot in modeland. Perfectie is niet belangrijk, attitude is dat des te meer. Dat wisten we natuurlijk al langer, maar het is wel fijn om die dames op leeftijd te zien schitteren. In de praktijk zie ik ook vaak oudere dames, vaak met een uitgesproken stijl en mening, die respect afdwingen en de draak steken met jeugdige schoonheid, die dan toch maar erg oppervlakkig blijkt. En dan trek ik me mijn eigen eerste rimpels ook maar niet aan. Al is het soms toch schrikken, voorjaarslicht op een bleke huid en dan een spiegel in de buurt.

We zullen ook niet anders kunnen dan respect hebben voor heren en dames op leeftijd, want binnenkort zullen zij het straatbeeld domineren. Er komt een generatie aan van actieve ouderen, met een eigen stijl en mening, die op een gegeven moment toch een bepaalde zorg zullen nodig hebben. Want hoe extravagant of knap ook, op een gegeven moment zullen er fysieke of mentale problemen opduiken, die oplossingen vragen. En deze dames en heren zullen niet met zijn allen over dezelfde kam willen worden geschoren als het gaat om huisvesting en begeleiding.

Er zullen oplossingen op maat worden gevraagd. En uit respect voor hun kennis en kunnen, hun ervaring en wijsheid, zullen deze oplossingen optimaal moeten worden afgestemd op hetgeen ze zelf nog kunnen, op elk moment van hun leven. Oplossingen die uitgaan van hun zelfredzaamheid en die ruimte laten voor trots, individualiteit en eigenwaarde. En volgens mij moet in dat aspect – zelfredzaamheid – ook de betaalbaarheid van die systemen gevonden worden.

Hopelijk kunnen we met zijn allen creatieve oplossingen bedenken, het zal tenslotte ook in ons eigen voordeel zijn.

Aan de midlife crisis, daar doe ik niet aan mee. Met een beetje geluk liggen er nog mooie jaren voor mij. Ik ben tenslotte nog maar net volwassen.