Soms twijfel ik tussen een meewarige glimlach en ernstige verontwaardiging bij het lezen van bepaalde pers. Neem nu het stuk van Walter Pauli, vandaag in Knack (“Rond de islam wordt een nieuwe politieke breuklijn zichtbaar” http://www.knack.be/nieuws/belgie/rond-de-islam-wordt-een-nieuwe-politieke-breuklijn-zichtbaar/article-opinion-530347.html?utm_source=Newsletter-04/02/2015&utm_medium=Email&utm_campaign=Newsletter-RNBDAGKN&M_BT=8129997877839).
Hij begint met losjes allusie te maken naar de verbanden tussen de Vlaamse Beweging en de collaboratie tijdens W.O. II. Hij noemt deze verbanden wel discutabel, maar hop, het staat er toch maar weer. Trouwens, terzijde: de Vlaamse Beweging werd in den beginne vooral gedragen door schrijvers en dichters, door de “cultuurscene” van die tijd, waardoor de genoemde auteur nu in het Vlaams zijn frustratie kwijt kan. Waardoor hij voor een Vlaams tijdschrift kan werken en niet voor een franstalig. (Waardoor de concurrentie om iets te publiceren alvast met de helft vermindert, nu ik erover nadenk.) Dankbaarheid voor hetgeen die Vlaamse Beweging voor ons betekend heeft, zou wel eens op zijn plaats zijn. En inderdaad, tijdens de wereldoorlogen is er sprake geweest van collaboratie binnen de Vlaamse Beweging, maar er zijn ook steeds andere stromingen geweest. En laten we wel wezen: collaboratie was absoluut af te keuren, maar hoe lang liggen die oorlogen nu al achter ons? Zelfs mijn ouders zijn na de tweede wereldoorlog geboren. En ik durf te wedden dat er binnen de N-VA afstammelingen van collaborateurs zijn, maar net zo goed familie van slachtoffers van het naziregime. Het wordt tijd dat de “linkerzijde” en bij uitbreiding de pers eens uit een ander vaatje gaan tappen.
Naadloos gaat Pauli van de collaboratie over naar recente uitspraken van Bart De Wever en Joachim Pohlmann. Alleen vergeet hij wel duidelijk te stellen dat De Wever en Pohlmann tégen het naziregime van leer trekken. Dat ze duidelijk maken dat we dergelijke gruwel nooit meer opnieuw mogen toelaten. Dat is toch precies het omgekeerde? Bart De Wever noemde de misdaden die nu door IS worden begaan de ergste sinds die van de tweede wereldoorlog. Of dat nu zo is, of niet. Of er tussendoor elders nog ergere gruwelijkheden hebben plaatsgevonden, zoals Pauli in zijn stuk ostentatief tentoon spreidt, of niet. Dat doet uiteraard ter zake, maar dat is het punt niet. Het is wel zo dat de misdaden door IS een enorme impact hebben op onze eigenste samenleving. En uiteraard zijn we ook verontwaardigd over misdaden begaan op andere plaatsen in de wereld, maar déze misdaden vinden onder onze ogen plaats en bedreigen op een acute manier onze welvaartsstaat en zelfs onze vrijheid. Sommigen van onze eigen burgers kiezen ervoor om naar het buitenland te trekken om er te gaan vechten tegen onze normen en waarden. Normen en waarden die onlosmakelijk verbonden zijn met een samenleving die gebouwd is op gelijkwaardigheid, vrijheid en verdraagzaamheid.
Op geen enkel moment trekt de N-VA ten strijde tegen de islam, of suggereert ze het zelfs maar. Daarom was ik ook zo blij dat Jambon op een sublieme wijze Dewinter te kijk heeft gezet in de Kamer. Om klaar en duidelijk te zeggen dat de scheiding niet ligt tussen “wij” en de “islam”, maar tussen onze vrijheid en de bedreiging hiervan door terroristen.
Dat we ferm moeten optreden tegen terroristen, dat behoeft toch helemaal geen betoog? Ik vind het dan ook hoogst onverantwoordelijk dat er pogingen gedaan worden om het huidige veiligheidsbeleid in twijfel te trekken. Of te suggereren dat het veel efficiënter zou zijn om in te zetten op integratie (van de derde generatie ondertussen!).
Natuurlijk is integratie iets wat moet worden nagestreefd. En inderdaad, daar had men al vele jaren geleden veel sterker op moeten inzetten. Uiteraard kan discriminatie niet. Dat is iets waar we met zijn allen blijvend aan moeten werken. En ik erger me blauw aan uitlatingen via sociale media waar moslims en terroristen over dezelfde kam worden geschoren. Dat kan niet. Ik vind het dan ook geruststellend dat er steeds meer moslims opstaan die duidelijk maken dat de islam niet in strijd hoeft te zijn met onze samenleving. Dat de normen en waarden van onze samenleving kunnen passen binnen het islamitische geloof.
Onze strijd is er één van verdraagzaamheid tegen onverdraagzaamheid. En daar past enkel kordaat ingrijpen. Er is gewoon geen alternatief.
Wan Toe Frie 
Knap geschreven, helemaal mee eens! Pauli en C° hebben blijkbaar totale bloedarmoede, weten niet meer wat schrijven. En als Pauli en C° dan toch in de jaren 30 willen blijven hangen kan men hen er misschien eens attent op maken dat het wel degelijk het nationaal socialisme was dat toentertijd in Duitsland de dienst uitmaakte.