Als een zesjarige je ’s morgens in de auto vraagt of je nog “flyers moet bussen”, dan besef je opeens dat zo’n verkiezingscampagne wel neveneffecten heeft, bijvoorbeeld op de woordenschat van je kroost.
En op het gezinsleven, ’s morgens aan tafel. De kinderen zien een mama met meer wallen en minder spieren. Die voor ze uit bed stapt haar e-mails heeft gecheckt. Die boterhammen smeert met een telefoon tussen oor en schouder. Die de stapel kranten probeert te bedwingen door ze van achter naar voren te lezen – eerst de opiniestukken. Die de boterhammen vervolgens al eens in de verkeerde brooddoos durft te steken. Die de auto heeft omgevormd tot campagnemobiel, met stickers vanbuiten en volgestouwd met gele sjaals en jasjes, dozen met flyers en enveloppen. Die onderweg in de auto foute antwoorden geeft op juiste vragen. Of afwezig “hmmm” mompelt.
Maar het is aftellen, kindjes. En erg traumatiserend zal het niet zijn. Anders zouden er niet zoveel politieke dynastieën zijn.
In het begin vonden ze het nog leuk, als ze mijn beeltenis in een voortuin of in een veld zagen staan, op weg van huis naar school. Maar ze zien mij niet meer staan.
En het ergste is dat ik begin af te vallen. En niet op een flatterende manier. In zijn geheel of in een hoekje. Ik zit overal vol rimpels en plooien. Er is al duchtig geretoucheerd, maar met dat rotweer van de voorbije tijd is er geen volhouden aan. Een mens heeft wel wat anders doen dan een afvallend vrouwspersoon terug vast te pappen.
En dan rij je door het mooiste landschap van de mooiste provincie, en dan word je aangestaard door het hele gamma aan lokale politici. Het is lelijk, en het lijkt me ook een beetje passé. Als we nu eens met z’n allen tegelijk zouden zeggen dat we dat niet meer gaan doen? Kan je mensen niet beter bereiken met een informatieve folder, een leuk filmpje, sociale media, een blog (godbetert)?
Alleszins, binnenkort mag ik terug op de aanhangwagen. De rust kan dan weerkeren (wie mij kent, zal daar eens goed mee lachen).
Alhoewel. Die zesjarige van ons, die heeft beslist dat ze exact op 25 mei haar eerste communie gaat doen. Haar zoete wraak. Ik moet me dus verontschuldigen bij alle potentiële N-VA stemmers uit onze gemeente: ik zal er helaas niet zijn om u aan het stemlokaal te verwelkomen. Mijn dochter heeft er anders over beslist.
Wan Toe Frie 
Ondanks afvallen en rimpels op de borden, ondanks niet te speuren aan de stemlokalen wens ik je een persoonlijk succes in het bijzonder en een collectief succes voor de partij waaraan ik al 45 jaar gehecht ben.