Mijn papa is bestuurslid van Natuurpunt. En dat zullen we geweten hebben. Laten we zeggen dat hij hier af en toe serieus over kan “doorbomen”. Hij vindt het ergerlijk dat we niet regelmatig door de tuin flaneren om te luisteren naar de natuur en dat we te weinig tijd nemen om plantjes, bloempjes, groentjes te observeren. Als het weer zover is, lopen we eens rap door zijn tuin en zoeken we koortsachtig naar wat er toch maar veranderd kan zijn tegen de laatste keer. Het laatste dat we willen, is versleten worden voor “natuurbarbaren”. Mijn man is er eens in geslaagd “kervel” te zeggen tegen een duidelijk geval van selder. Dat voorval wordt door mijn vader regelmatig aangehaald om een bepaalde ambiance te creëren als we samen aan tafel zitten.
Als de vallei van de A-beek ter sprake komt,wordt hij zowaar lyrisch. De plek waar hij in zijn jeugd heeft leren zwemmen, en waar de kikkers het moesten ontgelden (ik ga hier dus niet vertellen wat er precies werd gedaan met die kikkers, alleszins staat het ver van praktijken die men met natuurvrienden associeert). Tegenwoordig helpt hij de afstammelingen van die kikkers (neven en nichten wellicht, kinderen lijkt me onwaarschijnlijk) trouwens om veilig de overkant te bereiken als het kikkerseizoen is aangebroken.
Ik vind het overigens zelf indrukwekkend hoe de vrijwilligers van Natuurpunt deze vallei terug in ere hebben gesteld. Ik vind het eveneens fascinerend hoe deze vereniging de kinderen van de basisscholen betrekt in dit hele natuurgebeuren. En inderdaad, ik moet toegeven dat de meeste politieke partijen in die mate aandacht hebben voor het sociaal-economische gebeuren dat natuur en ecologie een beetje ondergesneeuwd geraken.
Maar – hoewel ik minder tijd in de tuin en de natuur doorbreng dan mijn vader zou willen – ben ik toch wel een beetje een “groene meid”. En in één adem door, vind ik dat natuur en economie complementair moeten zijn. Ze moeten ten dienste staan van elkaar. Noch de natuur, noch de economie zijn absoluut. Zolang er geen voldoende alternatieven zijn moeten we helaas nog een tijdje leven met kernenergie, zonder daarbij verdere ontwikkelingen op gebied van “groene” energie uit het oog te verliezen. Wanneer een bedrijf een grote extra werkgelegenheid kan scheppen door uit te breiden, en daardoor een stuk bos moet opgeofferd worden, dan is dat spijtig, maar dan moet dat maar. Maar evenzeer moeten vervallen fabrieksterreinen kunnen omgevormd worden naar natuurgebied. En voor overbodige landbouwgebieden mag voor mij hetzelfde gelden. Wat mis ik dikwijls het “gezond verstand” in politieke discussies (en in niet geringe mate bij Groen).
Mijn papa is ook als vrijwilliger actief als “bosconsulent”. Dat is een gesubsidieerde provinciale dienst die privé boseigenaars begeleidt in het beheer en onderhoud van privé bossen. Misschien is er wel iets voor te zeggen om deze subsidies eens te herbekijken. Weinig boseigenaars zijn immers onbemiddeld. De vraag is dan ook of het bos dankzij deze subsidies effectief beter beheerd wordt. Maar ik veronderstel dat de hele subsidieproblematiek verder kritisch onder de loep zal worden genomen door welke nieuwe beleidsploeg dan ook.
Maar goed, ik kan jullie garanderen dat natuur en ecologie door de N-VA zal aangekaart worden bij de volgende regeringsvorming, als jullie ons daarvoor de nodige munitie aanreiken.
Wan Toe Frie 