Wan Toe Frie

Vorige week heb ik de wens van mijn neefje gevolgd en ben ik naar een cultureel gebeuren geweest in Opitter.  Muzikale kundigheid met een flinke snuif humor.  Ik heb ervan genoten.

Toevallig kwam ik aan tafel te zitten tegenover een bekende – een patiënt van mij.  In gewichtig CD&V gezelschap.  Toffe man, maar over zijn CD&V sympathieën hadden we het in de beslotenheid van mijn tandartskabinet nooit gehad. “Ja, Frieda, wat denk je.  Jij, van de N-VA, met al die scherpe instrumentjes en ik, CD&V’er, in die stoel. Dat is niet het moment om het over politiek te hebben.”  De toon was gezet, het werd een leuke avond, met politieke tegenstanders naast en tegenover mij.

Want waar ik niet bij kan is dat politici van verschillende overtuiging elkaar het licht in de ogen niet gunnen en met stoten onder de gordel uithalen. Waarschijnlijk ben ik naïef en moet ik de politieke gemeenheid nog leren ervaren.  Ik snap dat mensen een andere overtuiging kunnen hebben.  Misschien zijn er socialisten die dat zijn uit louter ideologische overtuiging (maar mijn analyse leidt tot andere conclusies).  Ik begrijp ook dat iemand Groen kan zijn, maar een partij opgebouwd rond ecologie vind ik te beperkt.  Ecologie is een belangrijk item, maar slechts een stukje van de totale werkelijkheid.  Ook alle begrip voor CD&V’ers, al snap ik niet waarom die “C” gehandhaafd blijft.

Ik ben N-VA’er, en dat is niet toevallig.  Mijn keuze heeft zeker niet in de eerste plaats te maken met communautaire gevoeligheden.  Ik ben op de eerste plaats N-VA lid geworden omdat deze partij op volkomen onbevangen en ongebonden wijze, en dus ook efficiënt, de problemen wil en kan aanpakken.  De N-VA heeft immers geen banden met vakbonden, ziekenfondsen, werkgeversorganisaties, banken of spaarkassen.

Hoe kan je immers als politieke partij de rol en invloed van ziekenfondsen reduceren als je vanuit dat orgaan politieke carrière hebt gemaakt?  Hoe kan je bankiers ter verantwoording roepen als je verstrengeld bent in hun structuren? Hoe kan je beslissen dat vakbonden niet langer werkloosheidsvergoedingen uitbetalen als je een sterke band hebt met die vakbond?  Zowel CD&V, SPA als VLD zitten met die zuilen in hun achtertuin. Dan mag je mij proberen te overtuigen dat deze partijen onbevangen het “algemeen belang” willen laten primeren… de werkelijkheid is dat ze dat simpelweg NIET kunnen.

En dat is dus de voornaamste reden waarom ik mij goed voel bij de N-VA en me voor deze partij wil inzetten.  Want het is de enige partij, die naam waardig, die niet geschraagd wordt door die mastodonten van zuilen.

Vanuit mijn beroep heb ik dan ervaren dat het niet onlogisch zou zijn als het noorden en het zuiden van het land gewoonweg hun eigen boontjes zouden doppen.  Dat de cultuur en de levenshouding ten zuiden van de taalgrens anders zijn, is een feit.  En ik vind het best wel gezellig, die zuiderse nonchalance, en die mengeling van Frans en Nederlands tijdens onze vergaderingen in Brussel.  Maar het probleem is dat er in het zuiden anders geredeneerd wordt en anders omgegaan wordt met de beschikbare middelen.  Preventie is geen prioriteit, er is geen selectie of beperking van het aantal studenten tandheelkunde (en geneeskunde).  En aangezien de middelen die voor gezondheidszorg worden gereserveerd voornamelijk federaal zijn, worden de besparingen die aan Vlaamse zijde wél worden gerealiseerd, voor een deel teniet gedaan.  De noden zijn anders, de economische realiteit is anders, de prioriteiten zijn anders, de politieke keuzes zijn anders.  Als onze zuiderburen liever een andere invulling geven aan gezondheidszorg, dan is dat prima, maar dan liever met hun eigen middelen…  Het wordt allemaal zoveel meer efficiënt als de twee landsdelen hun samenleving kunnen organiseren op de manier die hen het meest gelukkig maakt.

Wat ik dus wou zeggen is dat hopelijk nu iedereen begrijpt waarom ik lid ben van de N-VA en waarom ik denk vanuit die partij het algemeen belang het meest te kunnen dienen.

Ik begrijp dat er mensen geneigd zijn aan te leunen bij een traditionele partij, precies omwille van die zuilen, en daar heb ik alle respect voor. Als die mensen dan ook kunnen begrijpen dat ik denk het algemeen belang beter te kunnen dienen op een andere manier, dan kunnen we probleemloos samen door eenzelfde deur.  Er kan alleen maar een betere wereld ontstaan als we elkaars standpunten met elkaar laten botsen, maar laten we asjeblief niet gemeen worden.

En,  tussen haakjes,  ik heb geen CD&V-patiënten, enkel patiënten, die elk mijn volle aandacht verdienen en krijgen.