Wan Toe Frie

Er moet me nog eens iets van het hart.  Ik was me onlangs dus aan het voorbereiden voor mijn eerste debat.  Het zou gaan over de toekomst van de tandheelkunde.  Daar zijn allerlei interessante aspecten aan.  Wat doe je met het budget dat voorzien is voor tandheelkunde, met andere woorden: waar geef je prioriteit aan?  Hoe motiveer je mensen om in te zetten op preventieve tandzorg? Want de meeste (dure) tandheelkundige behandelingen zijn te voorkomen, mits een grondig en regelmatig mondonderzoek en de juiste instructies. Dat zou goedkoper uitkomen, voor de patiënt en de maatschappij.  Maar ook: hoe zit het met de praktijkorganisatie?  Zijn er te weinig tandartsen?  Is er nood aan hulpkrachten?

Het duurde dan ook niet lang, of daar had je het: de “vervrouwelijking” van ons beroep. Er is blijkbaar te weinig rekening gehouden met de “vervrouwelijking”.  Want door de “vervrouwelijking” worden er minder uren in het tandartsenkabinet gepresteerd dan verwacht.  Waardoor er nu een tekort aan tandartsen is (of dreigt – wie zal het zeggen – er bestaat immers geen kadaster dat een overzicht geeft van het aantal actieve tandartsen).

Maar het is toch een verschrikkelijk woord, “vervrouwelijking”.  Want waarover gaat het eigenlijk?

We vinden het maar logisch dat vrouwen een vak leren.  Uiteraard zelfs.  Het zou jammer zijn als de helft van de bevolking haar capaciteiten zou onderbenutten.  En we vinden het logisch dat de dames daarna ook hun – vaak gesubsidieerde – opleiding doen renderen voor de maatschappij.  Omdat vrouwen dat kunnen, omdat ze dat willen en omdat ze een meerwaarde betekenen voor een maatschappij die historisch door mannen werd gedomineerd.

Maar dat maakt dus dat de pantoffeltjes ’s avonds niet klaarstaan, dat het eten bij thuiskomst niet dampend op tafel staat, dat de krant nog uit de brievenbus gehaald moet worden, dat het aperitief nog in de koelkast staat.  De huishoudelijke taken moeten “na de uren” worden gedaan of er wordt hulppersoneel ingeschakeld.

En als er dan kinderen komen, dan wordt de organisatie er niet gemakkelijker op.  Plots zijn er te weinig uren in een dag en moet er gepuzzeld en geschipperd worden tussen onthaalmoeder, crèche, school en thuis.   Waardoor veel ouders beslissen om hun werkdagen anders in te richten.  Ze houden een namiddag vrij voor de kinderen en het huishouden, of ze stoppen (even) om een uur of vier, zodat ze de kinderen aan school kunnen ophalen.

Uiteraard zou het helpen als de kinderopvang verder zou worden geoptimaliseerd, zodat voltijds werk mogelijk is en gestimuleerd wordt voor ieder die dat wil.  Ook als beide ouders dat willen.  Want meer werken betekent meer sociale bijdragen en dus een grotere voorraad voor de gemeenschap.  Waardoor we degenen die hulp nodig hebben ook echte hulp kunnen bieden, mét lange termijn visie – maar ik begin af te dwalen…

Ik vind de term “vervrouwelijking” op zijn minst verwarrend.  Wellicht wordt er “gewoon” mee bedoeld dat meer vrouwen ervoor kiezen om uit te gaan werken.  Maar vaak wordt het begrepen als kortere werkdagen, of minder werkdagen, die dan vooral een keuze zijn van de vrouwelijke tandarts.  Misschien is het onterecht, maar toch heb ik het gevoel dat dit voor gevolg heeft dat het uitzonderlijk is om als vrouw/moeder voltijds te werken. En dat zou erg spijtig zijn.  In het algemeen groeien vrouwen moeilijker door naar topfuncties, onder meer omdat ze verondersteld worden tegelijk ook voor hun gezin te zorgen.  Wie weet hebben vrouwen ook een aangeboren aanleg om te “zorgen”.  Maar het is niet alleen het klassieke “zorgen” dat tijd vraagt na de uren.  Er moet ook gepoetst en gewassen, gestreken en gekookt worden.  Er moeten boomhutten gebouwd worden en katapulten gemaakt.  De tuin moet worden onderhouden, er moet worden gezaaid en geoogst.  Er moet geknutseld worden en de huisdieren moeten worden verzorgd.

Het moet niet op een goudschaaltje worden afgewogen, maar een acceptabele verdeling van de huishoudelijke taken lijkt me niet meer dan logisch.  Of je nu kiest voor een voltijdse of een deeltijdse uurrooster, of je nu vrouw bent of man.  Zodat er uiteindelijk geen quota meer nodig zijn in raden van bestuur en in politieke lijsten.  Want hoe belachelijk is dat?

Maar stel nu: je bent een man en je ziet het wel zitten om één of meerdere keren per week meer tijd te voorzien voor je gezin.  En dan krijg je in de smiezen dat je bijdraagt aan de vervrouwelijking van je beroep?  Dat wil een echte vent toch niet?

Schaf die term gewoon af, en noem het anders.  Daling van het aantal voltijdse equivalenten of zoiets.  Dan kan je dat nog uitleggen aan de slechte verstaander.  Dat het de schuld is van de dolle mina’s, voor mijn part.