Het zou een rustdag worden. Hoewel, rustdag… eigenlijk een dag om op het gemak de berg was te doen die onvermijdelijk bij een weekje skiën met het hele gezin hoort. Want ondertussen wist ik wel van wanten (en van skibroeken, skijassen, skifleecen, skisokken, de hele skireutemeteut). Genoeg om te weten dat de berg was vaak niet moet onderdoen voor een zwarte piste. Vandaar het dagje extra verlof, een primeur. Maar wat ik nog niet wist toen we de skivakantie boekten, was dat ik op dit moment de spits van de kiescampagne zou afbijten… Gisteren hadden al een paar wasmachines gedraaid, vanmorgen leek de berg was al een beetje te slinken – ondertussen werd de stapel strijk steeds groter. Maar er was ook die markt in Peer, waar ik met medekandidaten had afgesproken om onze flyers aan de man te brengen. Om 10 uur op het appel (no pun intended – Peer – appel…) en “flyeren” maar! Hier en daar hoorde je wel eens iemand mompelen: “alleen maar om de eigen zakken te vullen” of “het zijn allemaal dezelfde vuillappen”, maar over het algemeen was de sfeer goed, de bevolking vriendelijk, en de flyers verdwenen in zakken en trolleys. Ik zag ze al voor mij, ’s avonds in hun zetel, op het gemak de flyer uitvouwend en gladstrijkend, waarna de namen van de kandidaten werden gememoriseerd. Sommigen zouden er een spelletje van maken. De namen afdekken en dan voor het eerst de juiste naam zeggen bij elke foto. Of de foto’s en de namen uitknippen, en dan zoeken wie bij welke naam paste. Of – voor gevorderden – de juiste plaats bij de juiste lijst bij de juiste naam bij het juiste gezicht plaatsen. Achach – hoop doet leven…
Maar dat was niet het enige dat vandaag zou moeten gebeuren. Het oudste kind had tennistraining, en ook nog eens twee tenniswedstrijden. De echtgenoot stond te zwaaien met een businessplan dat vandaag aan de één of andere instantie moest worden voorgesteld. De grootouders dienden bijgevolg te worden ingeschakeld. Verzachtende omstandigheid was wel dat het jongste en het middelste kind konden worden uitbesteed aan een verwant gezin dat voor een weekje aan zee verbleef. Maar die twee kinderen moesten wel nog naar zee worden gebracht. Grootouders bezet, man druk bezig, dus die heen-en-weer naar zee moest ik er nog tussen zien te pitsen. Geen probleem, het was toch een rustdag.
Tot ik te horen kreeg dat mijn affiches en ander campagnemateriaal moesten worden afgehaald – in Lommel of all places… Met een beetje goede wil ligt Lommel op het traject van thuis naar de zee, dus dat moest lukken. Eerst nog even lunch verzinnen – de eieren doorstonden de versheidsproef (als ze niet komen bovendrijven in water, zijn ze nog oké) en de kerstomaatjes leken onze week afwezigheid ook te hebben overleefd. Omelet met kerstomaatjes dus, daar kon niemand over klagen.
Het jongste en middelste kind moesten de auto in. De koffers werden snelsnel gepakt. Van het verwante gezin had ik een lijstje gekregen met dingen die per se meegenomen moesten worden. Zwembandjes (voor hun kind), zwembroeken, een vlieger, een fiets. Zwembandjes, zwembroeken, vlieger, fiets. Zwb, zwb, vl, f… Hup – kinders de auto in, goed nadenken of ik alles bij had, dikke jas, dunne jas, want je wist maar nooit met die zee van ons. Nog eens het adres opzoeken daar in Lommel, GPS programmeren, en go. Ik moest wel een beetje op tijd terug zijn, want morgen zou het een gewone werkdag worden, en in de vroege avond moest ik naar Brussel sporen om op een overheidsdienst iets te bespreken (in verband met onze beroepsorganisatie). Dat laatste vroeg wel wat voorbereidingswerk, dus ik wou op tijd achter mijn computer zitten.
Toen we bijna in Lommel waren, dacht ik plots dat het middelste kind wel erg lang op zijn ipad had zitten turen. Ik begon al wallen en rode ogen te ontwaren in mijn achteruitkijkspiegel. Ik draai me dus om om te zeggen dat hij eens iets anders moest doen, toen ik zijn voeten in de gaten kreeg… Hoe haalde hij het in zijn hoofd! Hij had zijn zomerschoenen van vorig jaar aan! Hoe was het toch mogelijk, die waren op zijn minst twee maten te klein, daar kon hij toch geen hele week op rondlopen? “Maar mama, ik vond mijn andere schoenen niet!”. “Vraag mij dan waar ze liggen!” “Maar dan word jij kwaad, mama!”. Ja, die zat… Een paar keer diep ademhalen… Ik had ondertussen vanuit mijn andere ooghoek een schoenenwinkel ontwaard aan de andere kant van de weg, dat moest dan maar, want terugrijden naar huis was helemaal geen optie. Opeens kreeg ik een raar voorgevoel en ik vroeg aan het jongste kind: “wat heb jij aan je voeten?” Het andere kind piepte voorzichtig: “Mijn crocs, mama!”. Ik had het even niet meer. “Proberen te relativeren”, spoorde ik mijzelf aan – dat zijn materiële zaken, daar zijn oplossingen voor… Prioriteit was nu even om mijn campagnemateriaal op te halen en dan koers te zetten richting kust.
Het campagnemateriaal werd in mijn auto geladen, ik dacht nog even: als ik nu iets aan de hand krijg, gaan ze mij wel gemakkelijk kunnen identificeren. Posters van Frieda all over the place.
En dan richting de schoenenwinkel die daarnet als bij wonder in mijn gezichtsveld was opgedoken. Er werden straffe afspraken gemaakt: “mama kiest, geen protest”. En op 10 minuten was het gefikst. “Elk nadeel heb z’n voordeel”.
En dan verder naar de kust. De rit verliep vlot, het weer werd steeds mooier. Aan zee bleek het prachtig weer te zijn. Winderig en fris, maar zonnig, zoals het hoort. Potverdorie – die fiets vergeten in te laden!!! De zwembroeken, zwembandjes had ik wel – aiai en die windvlieger die lag ook nog thuis!
Eenmaal aangekomen met kinderen, de noodzakelijke bagage en de helft van het gevraagde lijstje, stond er een kop verse soep voor mij klaar (waarvoor dank). Na 15 minuten was ik gerecupereerd en kon ik terug – richting huis, man en oudste zoon. De file had ik ingecalculeerd – daar zou ik me niet door uit het lood laten slaan. Een kleine drie uur later kwam ik thuis en stonden de worstenbroodjes in de oven (wat wil je, een koelkast hoort leeg te zijn na een weekje in de bergen), en OF ze smaakten!
En nu zit ik dus achter mijn computer, klaar voor de voorbereiding voor morgen – het is iets in verband met implantaten, ik zal u er niet mee vervelen…
De was, die is er eerlijk gezegd nog een beetje, maar voorlopig probeer ik hem even te negeren. Kwestie van prioriteiten. Trouwens: wat was was voor was was was?
Tot gauw!
Wan Toe Frie 