Morgen mijn eerste marktbezoek. Enfin, toch mijn eerste marktbezoek waar flyers aan te pas komen. In Peer, waar een stuk van mijn familiegeschiedenis is ontstaan. Het is immers de geboorteplaats van mijn opa zaliger (Lewie van de Sòkkerberg), die ik nooit heb gekend. Ik ben benieuwd.
Want het is wel een vreemde gewaarwording, een politiek engagement. Het brengt je in een directe confrontatie met je medemens. Hoe onbestaand mijn input in het politieke landschap momenteel ook is, toch voel ik me opeens voor een stuk publiek bezit. Wat natuurlijk ook logisch is, want uiteindelijk solliciteer ik naar een functie als volksvertegenwoordiger. En dat wens ik ook echt letterlijk te nemen. Het gaat me niet om een persoonlijke profileringsdrang, wel om een streven naar een betere samenleving, waar ik een actieve rol in wil spelen, waar ik die mensen wil vertegenwoordigen die vertrouwen in mij hebben. (En ik hoop ook echt dat de beslagen politicus die deze blog zou lezen, nu niet in zijn vuistje zit te lachen, in de wetenschap dat de grote politieke beslissingen door de band uit gekonkelfoes en ellebogenwerk ontstaan.)
Is dat raar? Blijkbaar voor sommige mensen wel. Sommigen willen zelfs niet geloven in de oprechtheid van mijn engagement. Voor de één ben ik niet gefrustreerd genoeg, de ander denkt dat er een financiële reden moet zijn. Ik moet hen teleurstellen. Het gaat mij persoonlijk inderdaad goed (even afkloppen). Maar dat wil niet zeggen dat ik de misstanden in de maatschappij niet zie. Dat ik niet zie dat er problemen zijn met belangrijke groepen mensen. En ik zie véél mensen in mijn praktijk. Ik praat elke dag met mensen van allerlei pluimage. Ik mag zeggen dat ik graag met mensen te doen heb. Ik heb vertrouwen in de mensheid, maar soms minder in de overheid. Eerlijkheid en transparantie moeten voor mij altijd centraal staan. En dat is zeker niet altijd het geval.
Maar de N-VA blijkt een partij te zijn die verdedigd moet worden. Wat ik dus niet logisch vind. Om één of andere reden lijkt een deel van de goegemeente bijvoorbeeld te denken dat de N-VA een racistische partij is. Racistisch? Ik kan niet uitdrukkelijk genoeg zeggen dat dat NIET zo is. Anders zou ik mezelf nooit op een N-VA lijst willen zien. Ik vind huidskleur en afkomst echt totaal irrelevant en zelfs geen discussie waardig. Het is wel zo dat de N-VA een duidelijke visie heeft op inburgering. Maar die visie deel ik ook. Ik vind dat het erg belangrijk is – de allereerste stap – dat elke nieuwe Vlaming zich in het Nederlands kan uitdrukken. Dat is toch de enige manier om dezelfde kansen te krijgen, om je weg te vinden in de samenleving? Ik kan me dan ook niet voorstellen dat ik zelf naar een anderstalig land zou verhuizen zonder op taalcursus te gaan. En ik denk dat het vooral de fout is van het verleden dat er bij de migratiegolf van 50 jaar geleden niet meer is aangedrongen op taalkennis en inburgering. De mijncités zijn mooi om te zien, gezellig en zuiders, charmant en apart, maar hebben ook altijd een drempel gevormd naar de oorspronkelijke bewoners. Sommigen zijn over die drempel geraakt, en die mensen zullen ook niet nalaten mij – tussen de behandelingen in mijn praktijk door – trots te vertellen over hun kinderen die leraar geworden zijn, die een eigen zaak hebben, die hogere studies hebben gedaan. En die mensen moeten tot inspiratie dienen, zij tonen immers dat het kan, dat je door een “moeilijke” familienaam heen kan kijken, door een getinte huid.
Ik vind het ook opvallend dat er binnen de artistieke gemeenschap veel mensen zijn die neerbuigend doen over de N-VA. Uiteraard kan dat, natuurlijk heeft ieder zijn eigen visie op de maatschappij, maar ik vind het erg frappant dat de culturele wereld als met één stem vooral tegen de N-VA is, zonder uitdrukkelijk voor een andere partij te zijn. Alles, behalve de N-VA, lijkt het wel (en het VB wellicht, maar ook daar wil ik me HEEL uitdrukkelijk van distantiëren). En ik kan niet nalaten te denken dat de pers hier veel in de pap te brokken heeft. Er worden soms hele oorlogsverledens aangesleept om aan te tonen dat de N-VA niet te vertrouwen kan zijn. Terwijl ik betwijfel of er binnen de N-VA nog mensen actief zijn met (een of ander) oorlogsverleden. Ik daag de culturele gemeenschap uit mij eens duidelijk uit te leggen waarom de N-VA voor haar geen kansen krijgt. “Asociaal” en “racistisch” kunnen wat mij betreft al geschrapt worden, want dat zal ik weten te weerleggen. “Niet duidelijk” en “manipulatief” ook niet, dat moeten we eerder zoeken bij de traditionele partijen. Dus ik vraag me af waarom de artiest van vandaag geen vertrouwen heeft in zijn eigen afkomst, zijn eigen verleden, zijn eigen wortels. Het is toch uit je eigen grond – je “roots” – dat je inspiratie begint, je kijk op de wereld, je interpretatie ervan? En het is toch ook niet zo dat de N-VA geen andere kunstvormen of culturen accepteert? De acceptatie van een andere cultuur eindigt wat mij betreft wel waar respect en/of gelijkheid tussen mensen in het gedrang komt, maar daar zou de cultuurwereld toch ook moeten achter staan? En de N-VA pleit toch voor ondernemerschap, iets waar de kunstenaar zich vandaag toch ook in zou moeten herkennen?
Maar wat ik dus wou zeggen is dat ik morgen met een hoop flyers in Peer op de markt sta. Ik zie je daar. Kunnen we nog wat verder filosoferen.
Wan Toe Frie 