Wan Toe Frie

“Het Belang van Limburg” pakte afgelopen vrijdag breed uit met artikels over de instroom van buitenlandse tandartsen in Limburg. Een voorpagina, en pagina’s 2 en 3 werden eraan gewijd. Maar het fenomeen beperkt zich uiteraard niet tot Limburg. Vooral in de grotere steden als Antwerpen en Brussel is het een opvallende evolutie. Er zijn hierbij enkele bedenkingen, die ik u niet wil onthouden…

Buitenlandse tandartsen vullen lege vacatures – enkele bedenkingen…
De laatste tijd zijn er steeds meer signalen van collegae die het fundamenteel oneerlijk vinden dat een stijgend aantal tandartsen vanuit het buitenland onze rangen vervoegen. Vaak gaat het om collegae die eigen kinderen, of kinderen van kennissen zien stranden op de toelatingsproef voor artsen en tandartsen, waardoor de kans om arts of tandarts te worden verkeken lijkt. Tegelijkertijd zien ze dat buitenlandse tandartsen zonder al te veel problemen toelating krijgen om hier aan de slag te gaan.
Een Europees diploma wordt immers automatisch gelijkgeschakeld met een diploma dat in ons land werd behaald, volgens de regels van de Europese Unie. Tandartsen met een niet-Europees diploma dienen wel examens af te leggen (Vlaanderen) of voor een commissie te verschijnen (Wallonië), waarna er in de meeste gevallen wordt geoordeeld dat enkele bijkomende studiejaren noodzakelijk zijn.
Het grootste probleem blijken bijgevolg de Europese gediplomeerden. In bepaalde gevallen laat de kwaliteit van een buitenlandse opleiding te wensen over. Bovendien is er vaak een taalprobleem, dat in vele gevallen pas tot uiting komt bij de test om tandartsen de toelating te geven om radiografieën te nemen in ons land. Vaak blijkt pas bij dat examen dat er onvoldoende kennis is van het Nederlands om de test te kunnen afleggen. Wanneer tandartsen deze test afleggen, werd hun diploma al gelijkgeschakeld, en werd er al een RIZIV-nummer uitgereikt. Deze tandartsen werken dus al in ons land, maar mogen enkel niet zelfstandig radiografieën nemen.
Wat wil deze gebrekkige taalkennis dan zeggen naar de omgang met patiënten toe? Een tandarts is méér dan een practicus. Een tandarts is een medicus, die moet kunnen inschatten wat de vraag is van de patiënt, wat zijn medische achtergrond is, welke klachten hij heeft, zodat er een correct behandelplan kan worden opgesteld. Bovendien moet een tandarts zijn patiënt kunnen informeren en motiveren en moet hij kunnen communiceren met de (huis)arts, met collega-tandartsen, en met de overheidsdiensten.
Het mag niet de bedoeling zijn dat een instroom aan buitenlandse tandartsen het niveau van onze mondzorg naar beneden haalt. Het lijkt dan ook logisch dat ze onderworpen worden aan strenge kwaliteitsnormen, waarbij een niet te verwaarlozen voorwaarde moet zijn dat ze vlot kunnen communiceren in de taal van de regio waarin ze actief zullen zijn. Op deze manier worden meteen ook die tandartsen uitgefilterd die zich effectief willen inspannen om zich langdurig te binden aan ons land, zodat de continuïteit van hun zorg naar hun patiënten toe wordt gewaarborgd.